ik ruik de stal
Blijf op de hoogte en volg Harmen
17 April 2015 | Italië, Acquapendente
11/4
Met de trein naar Pietrasanta de open marmergroeven en bijbehorende lelijkheid voorbij. Het is nog niet direct een supermooie omgeving maar het is pas halverwege de ochtend en ik heb er weer zin in: Toscane!!!
Opeens toch ongemerkt heuvelig en de eerste olijfboompjes.
Lucca, in het verleden diverse malen bezocht. Helaas, net als met zoveel mooie oude steden in Toscane, wordt het steeds drukker. Het is nog maar halverwege April en de touringcars staan al rondom de stadsmuur. Ik glip naar binnen voor een espresso maar voel me ook echt een toerist in mijn korte broek met rugzak. De stromen Amerikanen, Chinezen en Duitsers maken me niet enthousiaster. Snel weer op pad de stad uit.
De route wordt nu wel héél overdreven gemarkeerd. Borden die bij Sixflags/Walibi, of hoe dat park ook heet, niet zouden misstaan. En elke lantaarnpaal of verkeersbord een sticker met VF en het logo. Ook routes per auto, te paard, fiets, ATB. Het moet niet gekker worden.
Gelukkig wijkt mijn boekje hier en daar af en zie ik op die routes wat oudere (vervaagde) markeringen. Afwisselend mooie routes over witte zand/kiezelpaden langs olijf- en of wijngaarden. Maar helaas ook lange stukken over redelijk drukke wegen.
Ook nog 1,5 km echt oude Romeinse weg, mooi om te zien maar onpraktisch om te lopen. Bepaald niet glad geplaveid.
Als ik eindelijk een bos induik staan daar twee jonge mannen van eind twintig. Snuf en Snuitje, uit Frankrijk. (Uit Pipo de Clown, vorige eeuw, woensdagmiddag, zwart/wit TV). Snuf oogt pienter ziet er verzorgd uit en Snuitje is meer een volger en, vergeef me, niet het type die je graag s' avonds bij je auto of woning ziet rondscharrelen. Allebei ook met rugzak en volgens zeggen ook op de VF route. Snuf vraagt mij het hemd van het lijf maar allemaal dingen aangaande mijn uitrusting en proviand. Dus geen interesse in mijn reis. Ik pas de, door mij verfijnde, callcenter-tactiek toe: op elke vraag stel ik een wedervraag. Dat helpt ook nu! Hij wordt niets wijzer. Ondertussen loopt Snuitje steeds achter mij in het bos, zodat ik hem niet zie, voelt niet lekker. Oren gespitst en hou zijn schaduw maar in de gaten. Als we paden passeren met hekken of slagbomen zijn de mannen héél geïnteresseerd. Ze hebben het dan in het Frans over huizen. Krijg langzaam het vermoeden dat ze erg veel belangstelling hebben voor andermans eigendom. Volgens Snuf slapen ze in de buitenlucht, ik betwijfel dat. Na een uurtje bos weer huizen in zicht. Het duo zegt dat ze terug gaan om een slaapplaats te zoeken. Ik groet ze hartelijk en merk dat ik mijn gebalde vuisten weer ontspan. Stond toch beetje op scherp, dit keer geen fijne ontmoeting.
Ik vind onderdak in een heel bijzonder Hostel op een brug in een middeleeuws pand. Alleen in een torenkamertje boven de rivier. Eten in een oude onvervalste Osteria. Handgeschreven kaart en heerlijke gerechtjes. Eind goed al goed voor vandaag.
12/4
Heerlijk vroeg vertrokken. De route voert over heuvelruggen met daardoor wijdse uitzichten. Het asfalt maakt steeds meer plaats voor witte zandwegen of fijne kiezelpaden die kenmerkend zijn voor dit gebied. Na een uurtje of wat luiden rondom mij vanuit diverse kanten kerkklokken, het is zondag.
Zondag betekent ook weekendtoerisme. Ik haal telkens wandelaars in. Onder andere een grote uitgewaaierde groep van een stuk of 40 Italianen. Hoop lawaai, ze praten niet maar discussiëren allemaal. Ze zien er stuk voor stuk uit of ze op expeditie zijn. Wandelstokken, camouflage kleding, woestijnpetjes (met zo'n doek in de nek). Sommigen dragen zelfs een vlag. Tja... ook dit traject, overigens bijzonder mooie natuur en geen auto's', is zwaar bewegwijzerd. En om de paar kilometer picnictafels, informatieborden, waterpunten (nieuw op deze reis) en zelfs EHBO kasten. Jammer, het doet afbreuk aan het "buiten de gebaande paden gevoel". Maar de zon schijnt en de omgeving is prachtig. Het plaatsje waar ik stop blijkt ook eindpunt van de grote groep. Ik spreek met een paar van de leden en zo hoor ik dat deze wandelclub af en toe een traject van zo'n 20 km van de VF wandelt. Hun bus arriveert, met daarin enkele dames die ik een paar uur eerder passeerde. Ik vind een kamer, maar geen restaurant open, zondagsrust!
13/4
Het weer blijft mij gunstig gezind. Ik probeer heel vroeg een foto te maken van zo'n schitterend nevelig dal waar de zon, heel Toscaans, waterig doorheen schijnt. Kansloos, dit laat zich niet vastleggen met de iPhone, dat moet je beleven en dat doe ik met volle teugen.
Het is heerlijk rustig op de route. Al die borden blijf ik jammer vinden, hoop EU-gelden in gaan zitten is mijn vermoeden.
Net als ik denk dat het wel weer mee valt met die kermis kom ik een echte Pipo de Clown tegen. Een "authentieke Pelgrim" loopt mij tegemoet. Bruine wollen broek, kruis tussen de knieën, bruine trui met gouden kruis op de borst, sandalen, een staf met een bol en linten. Het geheel is fraai afgemaakt met dekenrol en ransel. En een tonsuur (zo'n kaal hoofd met kransje haar). Het zorgvuldig getrimde baardje en de Ray-Ban zonnebril verraden toch het ijdele karakter van deze meneer. Een schreeuw om aandacht. Mogelijk hadden we best samen gespreksstof over onze meervoudige midlife crisissen. Helaas hij liep de andere kant op.
In San Gimignano heerlijk de camping opgezocht. Daar even uitgerekend dat ik veel te veel heb gelopen de laatste drie dagen. Ik eet daarom ook in het restaurantje op de camping want eenmaal gestopt met lopen stijven mijn voeten op en kan ik alleen nog maar strompelen. De supermarkt is ineens te ver weg :(
14/4
Ik vertrek al om 7 uur van de camping. Voor mij lopen ook twee "rugzakkers" die op enig moment keurig de joekels van VF borden volgen. Mijn gidsje vermeldt een andere route. Ik zie weer de oude markering (vervaagde rood/witte verfvlekken). Prachtig zandweggetje, door heuvels en wijngaarden. Ik ben helemaal tevreden.
Stukje asfalt, das minder. En dan weer zandpad de heuvel op, maar modder, modder en modder. Kennelijk is dat vaker het geval want mijn gidsje schrijft dat je de asfalt slingerweg de berg op kunt volgen om het traject in het volgende gehucht op te pakken. En daar gaat iets fout. Na anderhalf uur check ik Googlemaps en zie dat ik helemaal oostelijk ben gelopen waar ik naar het westen had moeten uitkomen. In het eerstvolgende dorp een cappuccino en krijgsraad met mezelf. Ik zie dat Sienna "nog maar" 20 km afstand is. Niet de VF route maar gewoon binnendoor over landweggetjes. Ik sla dan Monteriggioni over (erg?) maar ik heb geen zin om 8 tot 10 km om te lopen om de route weer op te pakken. Per ongeluk dus weer een stuk opgeschoten maar ik begrijp niet waar ik fout ging. En waar de VF dus 42 km voorschrijft (2 etappes) blijkt het in 28 km haalbaar terwijl ik ook een mooie route had.
In Sienna, de tent weer opgezet op een praktisch lege camping. Wel Campers maar geen tentjes. Onderweg al inkopen gedaan dus koken op het brandertje. Sjouw die handel niet voor niets al die weken mee!
Aanritsbroek
Ik begrijp nu waarom het een afritsbroek heet, die pijpen rits je zo los dus dan kan het alleen nog mis gaan met te grote schoenen. Dus: of worstelen, of schoenen uit.
Maar aanritsen moet je dus nóóit doen als je de broek al aan hebt, zeg maar: in volle actie. Ik doe dat dus wel met als resultaat een stukje "vacht" tussen de rits. Dat koste een kwartiertje met tranen in de ogen om de boel weer los te krijgen. Was wel even een kwartiertje "pijnvrij" van de voeten.
15/4
Vanaf Siena een etappe van 28 km of 32 km. In beide plaatsen zijn overnachtingsmogelijkheden, helaas niet voor de tent. Siena uitlopen was fantastisch, een weggetje over een heuvelrug wat doodloopt en dan overgaat in een onverhard pad. Anderhalf uur lang genieten in de ochtendzon. Links ver beneden mij de drukte van de ochtendspits over een regionale weg, blij dat ik daar niet hoef te lopen. Rechts, plaatje, een soort stilleven van een landschap maar dan echt!
Helaas ook wat industrie, ja 21e eeuw ook hier, maar van korte duur. Dan een nieuw soort landschap voor mij. Heuvelig, met spierwitte zandpaden, cipressen hier en daar en alles groen. Of gras of laaggewas. Om 14.30 zitten de 28 km er al op, iets meer dan 5 uur gelopen. Beetje doods gehucht maar wel bordjes met de tekst "Bar". Dat spreekt aan. Met blikje fris naar het terrasje waar ik Bruno uit Zuid-Duitsland tref. Ook met rugzak, maar niet zo'n idioot grote. We raken aan de praat en Bruno vertelt dat hij net twee weken met pre-pensioen is. Vandaag zijn eerste dag, ook uit Siena vertrokken en hij hoopt ook over een week of twee in Rome te arriveren. Zijn vrouw moet nog even doorwerken dus die heeft hij twee weken geleden pas vertelt dat hij in December deze reis (vliegtickets) had geboekt als overgang tussen werk en pensioen.
Bruno en ik zijn het er vlot over eens dat we in een doods gehucht zitten en dat BuonoConvente in onzer beider gidsjes wat aantrekkelijker wordt beschreven. Dat is nog maar 4 km verder en we lopen samen op. Blijkt dat we ook beiden de voorkeur hebben voor een oude Albergo en niet het nieuwere hotel. Als "pelgrim" is het vrij normaal om in een hostel op een zaaltje te slapen dus we delen een kamer met twee bedden. Ja, na twee maanden reizen moet je een beetje op de kleintjes letten en een beetje praktisch zijn. Ik schrijf even mijn blog en bekijk het plaatjes en Bruno bezoekt de kerk en is op inkoop. Daarna samen eten in de Albergo waarvan het restaurant er ongeveer 200 jaar oud uit ziet. Leuk en Bruno is aangenaam gezelschap. Verder nog vermeldenswaardig dat onze kamer door een steeg gescheiden wordt van de kerk en dat de live orgelmuziek tijdens douchen en omkleden zeer imposant was. Echt Pelgrimeren, in dit soort afgelegen plaatsjes lijkt de tijd stil te staan!
De organist had zichzelf opgesloten in de kerk dus Bruno heeft nog niet zijn felbegeerde stempeltje in zijn Pelgrimspaspoort. De uitbater van de Albergo biedt uitkomst, alleen Bruno kijkt wat teleurgesteld naar de lelijke (zakelijke) stempel, lijkt ook nergens op. Het eten en de wijn zijn een pleister op de wonde.
16/4
Bruno is er om 6 uur al uit en staat te trappelen om te lopen. Ik ben ook wakker dus ook maar in de kleren. Bruno begint aan de wandeling en ik duik een barretje in voor koffie en een broodje. Om 6.30 uur al volk aan de bar en heerlijk verse broodjes. Rond 7 uur loop ik in de mist in en het het dorp uit. Nog niet helemaal scherp loop ik een oude route die na enige tijd doodloopt. Even nakijken in mijn gidsje en ik zie het probleem en mogelijke oplossing. Ik steek een spoorlijn over en een akker, in de mist blijkt die groter dan gedacht. Onder de bagger weer op de goede route, teruglopen staat niet in mijn woordenboek. Dan voert de route ongeveer 3 uur lang over een immens wijnlandgoed. Helaas door de mist weinig vergezichten.
Eind van de ochtend zie ik Bruno in een dorpje aan de koffie. Ik schuif aan en we kletsen wat. Bruno gaat nog naar de supermarkt water kopen. Hij heeft een zak van 2,5 liter die hij telkens vult en via een slangetje hangt hij aan een soort infuus. Ik doe het met een 1/2 litertje kraanwater want ik sjouw al de nodige kilo's extra mee.
Halverwege de middag treffen we elkaar wederom aan het eind van de originele etappe in San Quirico d'Orcia. We hebben dan 22 km gelopen. Het is Bruno zijn 2e dag en hij vindt het fantastisch lopen en wil nog wel door. Het gaat mij ook soepel af vandaag en Rome lonkt na zoveel weken dus we vertrekken samen. Alleen vermoeden we dat we als we "genoeg" gelopen hebben in een stukje niemandsland zijn beland. We nemen dus de Via Cassia, de oude Via Francigena. Nu de landelijke binnendoor route voor auto's.
In Gallini vinden we via een oude dame die langs de route woont een Agriturismo een eindje de heuvel op. Via het omaatje (zij blijkt de honing te leveren) krijgen we het telefoonnummer. De eigenaresse spreekt Duits en Bruno regelt dat we daar ook kunnen eten en dat haar man ons beneden in het gehuchtje bij de Bar afhaalt met zijn auto. Precies als we ons biertje ophebben en een beetje zijn bijgekomen van 36 km lopen stopt er een auto en een man met het postuur van Pavarotti stapt uit, onze gastheer. En met gastheer is niets teveel gezegd. Wat een toppers, " familie Pavarotti". Prachtige kamer in een schitterend complex op super locatie in de Toscaanse heuvels. We eten mee in de oergezellige woonkeuken met het gezin. Onze gastheer staat achter het fornuis en verzorgt een heerlijke maaltijd. Memorabele avond want de mensen zijn ook zeer onderhoudend in het Engels en Duits.
17/4
Bruno komt wat moeizamer uit bed op dag 3. Toch iets te hard van stapel gelopen. Hij is een getraind Nordic Walker en woont op de grens met Zwitserland alwaar hij veel tochten maakt. Ik had gistermiddag eerlijk gezegd moeite om hem eind van de middag bij te houden. Maar nu laat Bruno mij toch alleen vertrekken, hij wil even rustig aan doen.
Ook ik doe even rustig aan door wederom voor de Via Cassia te kiezen, de efficiëntere route. Ik sla daarmee etappeplaats Radicofani over. Dat scheelt een heuvel, van 800 meter hoog, opwandelen en de nodige kilometers. Ik wordt gestimuleerd door het feit dat de Via Cassia is afgesloten voor verkeer over zo'n 20 km. Lekker rustig dus. Bij een benzinestation begreep ik; niet voor voetgangers. Na 5 km bedenk ik mij dat dat, door mijn beperkte Italiaans, ook kan betekenen: niet geschikt voor voetgangers. Beetje spannend dus: hebben ze een brug tijdelijk weggehaald of ander soort obstakels?
En dan.... tunnel :(( Maar gelukkig geen autoverkeer dus doorlopen maar. Vanwege de wegafsluiting ook de tunnelverlichting buitenwerking. Kilometertje in het donker lopen maar dan heb ik dat gehad! Tijdens de lunch, broodje bij de pomp na de wegafsluiting, de kaart er maar weer eens bij. Want ik ben inmiddels in de Provincie Lazio aanbeland. Ik zou nu de route VF weer kunnen oppikken maar de heuvels naast de Via Cassia trekken niet. Het landschap bestaat uit kaal graslanden en oogt wat desolaat. Het weer is ook wat grijs. Ik loop dus maar door op de ingeslagen route en belandt zo in Acquapendente. Het gaat nu dus vlot richting Rome. Zo'n 65 km in twee dagen waar de etappes zo'n 90 km voorschrijven. De grap is dat ik langs de Via Cassia de oude VF tekens voortdurend tegenkom want dit is de originele Via Francigena weet ik inmiddels. Maar door alle veranderingen zijn er uiteraard andere wandelroutes bijgekomen.
Als ik op het centrale plein een terrasje pakt begint de zon weer te schijnen. Het is tenslotte traditie op deze reis om altijd positie af te sluiten.
h.tijssen@mac.com
Met de trein naar Pietrasanta de open marmergroeven en bijbehorende lelijkheid voorbij. Het is nog niet direct een supermooie omgeving maar het is pas halverwege de ochtend en ik heb er weer zin in: Toscane!!!
Opeens toch ongemerkt heuvelig en de eerste olijfboompjes.
Lucca, in het verleden diverse malen bezocht. Helaas, net als met zoveel mooie oude steden in Toscane, wordt het steeds drukker. Het is nog maar halverwege April en de touringcars staan al rondom de stadsmuur. Ik glip naar binnen voor een espresso maar voel me ook echt een toerist in mijn korte broek met rugzak. De stromen Amerikanen, Chinezen en Duitsers maken me niet enthousiaster. Snel weer op pad de stad uit.
De route wordt nu wel héél overdreven gemarkeerd. Borden die bij Sixflags/Walibi, of hoe dat park ook heet, niet zouden misstaan. En elke lantaarnpaal of verkeersbord een sticker met VF en het logo. Ook routes per auto, te paard, fiets, ATB. Het moet niet gekker worden.
Gelukkig wijkt mijn boekje hier en daar af en zie ik op die routes wat oudere (vervaagde) markeringen. Afwisselend mooie routes over witte zand/kiezelpaden langs olijf- en of wijngaarden. Maar helaas ook lange stukken over redelijk drukke wegen.
Ook nog 1,5 km echt oude Romeinse weg, mooi om te zien maar onpraktisch om te lopen. Bepaald niet glad geplaveid.
Als ik eindelijk een bos induik staan daar twee jonge mannen van eind twintig. Snuf en Snuitje, uit Frankrijk. (Uit Pipo de Clown, vorige eeuw, woensdagmiddag, zwart/wit TV). Snuf oogt pienter ziet er verzorgd uit en Snuitje is meer een volger en, vergeef me, niet het type die je graag s' avonds bij je auto of woning ziet rondscharrelen. Allebei ook met rugzak en volgens zeggen ook op de VF route. Snuf vraagt mij het hemd van het lijf maar allemaal dingen aangaande mijn uitrusting en proviand. Dus geen interesse in mijn reis. Ik pas de, door mij verfijnde, callcenter-tactiek toe: op elke vraag stel ik een wedervraag. Dat helpt ook nu! Hij wordt niets wijzer. Ondertussen loopt Snuitje steeds achter mij in het bos, zodat ik hem niet zie, voelt niet lekker. Oren gespitst en hou zijn schaduw maar in de gaten. Als we paden passeren met hekken of slagbomen zijn de mannen héél geïnteresseerd. Ze hebben het dan in het Frans over huizen. Krijg langzaam het vermoeden dat ze erg veel belangstelling hebben voor andermans eigendom. Volgens Snuf slapen ze in de buitenlucht, ik betwijfel dat. Na een uurtje bos weer huizen in zicht. Het duo zegt dat ze terug gaan om een slaapplaats te zoeken. Ik groet ze hartelijk en merk dat ik mijn gebalde vuisten weer ontspan. Stond toch beetje op scherp, dit keer geen fijne ontmoeting.
Ik vind onderdak in een heel bijzonder Hostel op een brug in een middeleeuws pand. Alleen in een torenkamertje boven de rivier. Eten in een oude onvervalste Osteria. Handgeschreven kaart en heerlijke gerechtjes. Eind goed al goed voor vandaag.
12/4
Heerlijk vroeg vertrokken. De route voert over heuvelruggen met daardoor wijdse uitzichten. Het asfalt maakt steeds meer plaats voor witte zandwegen of fijne kiezelpaden die kenmerkend zijn voor dit gebied. Na een uurtje of wat luiden rondom mij vanuit diverse kanten kerkklokken, het is zondag.
Zondag betekent ook weekendtoerisme. Ik haal telkens wandelaars in. Onder andere een grote uitgewaaierde groep van een stuk of 40 Italianen. Hoop lawaai, ze praten niet maar discussiëren allemaal. Ze zien er stuk voor stuk uit of ze op expeditie zijn. Wandelstokken, camouflage kleding, woestijnpetjes (met zo'n doek in de nek). Sommigen dragen zelfs een vlag. Tja... ook dit traject, overigens bijzonder mooie natuur en geen auto's', is zwaar bewegwijzerd. En om de paar kilometer picnictafels, informatieborden, waterpunten (nieuw op deze reis) en zelfs EHBO kasten. Jammer, het doet afbreuk aan het "buiten de gebaande paden gevoel". Maar de zon schijnt en de omgeving is prachtig. Het plaatsje waar ik stop blijkt ook eindpunt van de grote groep. Ik spreek met een paar van de leden en zo hoor ik dat deze wandelclub af en toe een traject van zo'n 20 km van de VF wandelt. Hun bus arriveert, met daarin enkele dames die ik een paar uur eerder passeerde. Ik vind een kamer, maar geen restaurant open, zondagsrust!
13/4
Het weer blijft mij gunstig gezind. Ik probeer heel vroeg een foto te maken van zo'n schitterend nevelig dal waar de zon, heel Toscaans, waterig doorheen schijnt. Kansloos, dit laat zich niet vastleggen met de iPhone, dat moet je beleven en dat doe ik met volle teugen.
Het is heerlijk rustig op de route. Al die borden blijf ik jammer vinden, hoop EU-gelden in gaan zitten is mijn vermoeden.
Net als ik denk dat het wel weer mee valt met die kermis kom ik een echte Pipo de Clown tegen. Een "authentieke Pelgrim" loopt mij tegemoet. Bruine wollen broek, kruis tussen de knieën, bruine trui met gouden kruis op de borst, sandalen, een staf met een bol en linten. Het geheel is fraai afgemaakt met dekenrol en ransel. En een tonsuur (zo'n kaal hoofd met kransje haar). Het zorgvuldig getrimde baardje en de Ray-Ban zonnebril verraden toch het ijdele karakter van deze meneer. Een schreeuw om aandacht. Mogelijk hadden we best samen gespreksstof over onze meervoudige midlife crisissen. Helaas hij liep de andere kant op.
In San Gimignano heerlijk de camping opgezocht. Daar even uitgerekend dat ik veel te veel heb gelopen de laatste drie dagen. Ik eet daarom ook in het restaurantje op de camping want eenmaal gestopt met lopen stijven mijn voeten op en kan ik alleen nog maar strompelen. De supermarkt is ineens te ver weg :(
14/4
Ik vertrek al om 7 uur van de camping. Voor mij lopen ook twee "rugzakkers" die op enig moment keurig de joekels van VF borden volgen. Mijn gidsje vermeldt een andere route. Ik zie weer de oude markering (vervaagde rood/witte verfvlekken). Prachtig zandweggetje, door heuvels en wijngaarden. Ik ben helemaal tevreden.
Stukje asfalt, das minder. En dan weer zandpad de heuvel op, maar modder, modder en modder. Kennelijk is dat vaker het geval want mijn gidsje schrijft dat je de asfalt slingerweg de berg op kunt volgen om het traject in het volgende gehucht op te pakken. En daar gaat iets fout. Na anderhalf uur check ik Googlemaps en zie dat ik helemaal oostelijk ben gelopen waar ik naar het westen had moeten uitkomen. In het eerstvolgende dorp een cappuccino en krijgsraad met mezelf. Ik zie dat Sienna "nog maar" 20 km afstand is. Niet de VF route maar gewoon binnendoor over landweggetjes. Ik sla dan Monteriggioni over (erg?) maar ik heb geen zin om 8 tot 10 km om te lopen om de route weer op te pakken. Per ongeluk dus weer een stuk opgeschoten maar ik begrijp niet waar ik fout ging. En waar de VF dus 42 km voorschrijft (2 etappes) blijkt het in 28 km haalbaar terwijl ik ook een mooie route had.
In Sienna, de tent weer opgezet op een praktisch lege camping. Wel Campers maar geen tentjes. Onderweg al inkopen gedaan dus koken op het brandertje. Sjouw die handel niet voor niets al die weken mee!
Aanritsbroek
Ik begrijp nu waarom het een afritsbroek heet, die pijpen rits je zo los dus dan kan het alleen nog mis gaan met te grote schoenen. Dus: of worstelen, of schoenen uit.
Maar aanritsen moet je dus nóóit doen als je de broek al aan hebt, zeg maar: in volle actie. Ik doe dat dus wel met als resultaat een stukje "vacht" tussen de rits. Dat koste een kwartiertje met tranen in de ogen om de boel weer los te krijgen. Was wel even een kwartiertje "pijnvrij" van de voeten.
15/4
Vanaf Siena een etappe van 28 km of 32 km. In beide plaatsen zijn overnachtingsmogelijkheden, helaas niet voor de tent. Siena uitlopen was fantastisch, een weggetje over een heuvelrug wat doodloopt en dan overgaat in een onverhard pad. Anderhalf uur lang genieten in de ochtendzon. Links ver beneden mij de drukte van de ochtendspits over een regionale weg, blij dat ik daar niet hoef te lopen. Rechts, plaatje, een soort stilleven van een landschap maar dan echt!
Helaas ook wat industrie, ja 21e eeuw ook hier, maar van korte duur. Dan een nieuw soort landschap voor mij. Heuvelig, met spierwitte zandpaden, cipressen hier en daar en alles groen. Of gras of laaggewas. Om 14.30 zitten de 28 km er al op, iets meer dan 5 uur gelopen. Beetje doods gehucht maar wel bordjes met de tekst "Bar". Dat spreekt aan. Met blikje fris naar het terrasje waar ik Bruno uit Zuid-Duitsland tref. Ook met rugzak, maar niet zo'n idioot grote. We raken aan de praat en Bruno vertelt dat hij net twee weken met pre-pensioen is. Vandaag zijn eerste dag, ook uit Siena vertrokken en hij hoopt ook over een week of twee in Rome te arriveren. Zijn vrouw moet nog even doorwerken dus die heeft hij twee weken geleden pas vertelt dat hij in December deze reis (vliegtickets) had geboekt als overgang tussen werk en pensioen.
Bruno en ik zijn het er vlot over eens dat we in een doods gehucht zitten en dat BuonoConvente in onzer beider gidsjes wat aantrekkelijker wordt beschreven. Dat is nog maar 4 km verder en we lopen samen op. Blijkt dat we ook beiden de voorkeur hebben voor een oude Albergo en niet het nieuwere hotel. Als "pelgrim" is het vrij normaal om in een hostel op een zaaltje te slapen dus we delen een kamer met twee bedden. Ja, na twee maanden reizen moet je een beetje op de kleintjes letten en een beetje praktisch zijn. Ik schrijf even mijn blog en bekijk het plaatjes en Bruno bezoekt de kerk en is op inkoop. Daarna samen eten in de Albergo waarvan het restaurant er ongeveer 200 jaar oud uit ziet. Leuk en Bruno is aangenaam gezelschap. Verder nog vermeldenswaardig dat onze kamer door een steeg gescheiden wordt van de kerk en dat de live orgelmuziek tijdens douchen en omkleden zeer imposant was. Echt Pelgrimeren, in dit soort afgelegen plaatsjes lijkt de tijd stil te staan!
De organist had zichzelf opgesloten in de kerk dus Bruno heeft nog niet zijn felbegeerde stempeltje in zijn Pelgrimspaspoort. De uitbater van de Albergo biedt uitkomst, alleen Bruno kijkt wat teleurgesteld naar de lelijke (zakelijke) stempel, lijkt ook nergens op. Het eten en de wijn zijn een pleister op de wonde.
16/4
Bruno is er om 6 uur al uit en staat te trappelen om te lopen. Ik ben ook wakker dus ook maar in de kleren. Bruno begint aan de wandeling en ik duik een barretje in voor koffie en een broodje. Om 6.30 uur al volk aan de bar en heerlijk verse broodjes. Rond 7 uur loop ik in de mist in en het het dorp uit. Nog niet helemaal scherp loop ik een oude route die na enige tijd doodloopt. Even nakijken in mijn gidsje en ik zie het probleem en mogelijke oplossing. Ik steek een spoorlijn over en een akker, in de mist blijkt die groter dan gedacht. Onder de bagger weer op de goede route, teruglopen staat niet in mijn woordenboek. Dan voert de route ongeveer 3 uur lang over een immens wijnlandgoed. Helaas door de mist weinig vergezichten.
Eind van de ochtend zie ik Bruno in een dorpje aan de koffie. Ik schuif aan en we kletsen wat. Bruno gaat nog naar de supermarkt water kopen. Hij heeft een zak van 2,5 liter die hij telkens vult en via een slangetje hangt hij aan een soort infuus. Ik doe het met een 1/2 litertje kraanwater want ik sjouw al de nodige kilo's extra mee.
Halverwege de middag treffen we elkaar wederom aan het eind van de originele etappe in San Quirico d'Orcia. We hebben dan 22 km gelopen. Het is Bruno zijn 2e dag en hij vindt het fantastisch lopen en wil nog wel door. Het gaat mij ook soepel af vandaag en Rome lonkt na zoveel weken dus we vertrekken samen. Alleen vermoeden we dat we als we "genoeg" gelopen hebben in een stukje niemandsland zijn beland. We nemen dus de Via Cassia, de oude Via Francigena. Nu de landelijke binnendoor route voor auto's.
In Gallini vinden we via een oude dame die langs de route woont een Agriturismo een eindje de heuvel op. Via het omaatje (zij blijkt de honing te leveren) krijgen we het telefoonnummer. De eigenaresse spreekt Duits en Bruno regelt dat we daar ook kunnen eten en dat haar man ons beneden in het gehuchtje bij de Bar afhaalt met zijn auto. Precies als we ons biertje ophebben en een beetje zijn bijgekomen van 36 km lopen stopt er een auto en een man met het postuur van Pavarotti stapt uit, onze gastheer. En met gastheer is niets teveel gezegd. Wat een toppers, " familie Pavarotti". Prachtige kamer in een schitterend complex op super locatie in de Toscaanse heuvels. We eten mee in de oergezellige woonkeuken met het gezin. Onze gastheer staat achter het fornuis en verzorgt een heerlijke maaltijd. Memorabele avond want de mensen zijn ook zeer onderhoudend in het Engels en Duits.
17/4
Bruno komt wat moeizamer uit bed op dag 3. Toch iets te hard van stapel gelopen. Hij is een getraind Nordic Walker en woont op de grens met Zwitserland alwaar hij veel tochten maakt. Ik had gistermiddag eerlijk gezegd moeite om hem eind van de middag bij te houden. Maar nu laat Bruno mij toch alleen vertrekken, hij wil even rustig aan doen.
Ook ik doe even rustig aan door wederom voor de Via Cassia te kiezen, de efficiëntere route. Ik sla daarmee etappeplaats Radicofani over. Dat scheelt een heuvel, van 800 meter hoog, opwandelen en de nodige kilometers. Ik wordt gestimuleerd door het feit dat de Via Cassia is afgesloten voor verkeer over zo'n 20 km. Lekker rustig dus. Bij een benzinestation begreep ik; niet voor voetgangers. Na 5 km bedenk ik mij dat dat, door mijn beperkte Italiaans, ook kan betekenen: niet geschikt voor voetgangers. Beetje spannend dus: hebben ze een brug tijdelijk weggehaald of ander soort obstakels?
En dan.... tunnel :(( Maar gelukkig geen autoverkeer dus doorlopen maar. Vanwege de wegafsluiting ook de tunnelverlichting buitenwerking. Kilometertje in het donker lopen maar dan heb ik dat gehad! Tijdens de lunch, broodje bij de pomp na de wegafsluiting, de kaart er maar weer eens bij. Want ik ben inmiddels in de Provincie Lazio aanbeland. Ik zou nu de route VF weer kunnen oppikken maar de heuvels naast de Via Cassia trekken niet. Het landschap bestaat uit kaal graslanden en oogt wat desolaat. Het weer is ook wat grijs. Ik loop dus maar door op de ingeslagen route en belandt zo in Acquapendente. Het gaat nu dus vlot richting Rome. Zo'n 65 km in twee dagen waar de etappes zo'n 90 km voorschrijven. De grap is dat ik langs de Via Cassia de oude VF tekens voortdurend tegenkom want dit is de originele Via Francigena weet ik inmiddels. Maar door alle veranderingen zijn er uiteraard andere wandelroutes bijgekomen.
Als ik op het centrale plein een terrasje pakt begint de zon weer te schijnen. Het is tenslotte traditie op deze reis om altijd positie af te sluiten.
h.tijssen@mac.com
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
