I did it highway

19/4

Het hotel was zo aftands dat ik voor de zekerheid het ontbijt maar aan mij voorbij laat gaan. Ik wil nog even door de stad lopen om te kijken waar ik gisteravond ben geland. Blijkt dat ik wel het meest obscure straatje ben ingelopen want paar straten verder het ene mooie plein na het andere. Om 7.15 uur loop ik een geweldig mooi ouderwets en superchique café binnen. De tijd heeft hier stil gestaan. Drie knappe dames staan de vitrines bij te vullen met alle denkbare zoetigheid die de Italianen bij hun caffé nuttigen. Mijn verschijning temidden van deze grandeur slaat als een tang op een varken, maar de gastvrouwen (echte) helpen mij met alle egards. Goede ingeving en beter dan de instantkoffie met toast van het hotel (verwachte ik).

Ik bestudeer de route van de Via Francigena en ook de kaart voor wat betreft de Via Cassia. Het wordt nu, dichtbij Rome, lastig. Steeds meer wegen, meer en drukker verkeer en verstedelijking. Ik ben weer in de (zeer druk) bewoonde wereld. Ik ga proberen de Via Cassia aan te houden, kortste route, dat doet de VF ook zo veel mogelijk. Als alternatief dus de VF die meestal vlak naast de Via Cassia loopt en er ook gebruik van maakt.

Het landschap maakt niet zoveel indruk. Ik ben natuurlijk al hopeloos verwent de afgelopen twee maanden. Het valt me ook pas na een halve dag op dat de olijfbomen hebben plaatsgemaakt voor hazelnoot bomen. Beiden strak aangeplant maar onbewust viel me al een tijdje op dat de bladeren wat frisser (lichter) waren. Maar ik ben teveel met de route en het verkeer bezig waardoor het kwartje wat later viel.

Waar ik minder vrolijk van wordt is het circus rondom "het pelgrimeren". Als je een mooi dorp/stadje binnenloopt zie je overal reclame met de Via Francigena: pelgrim-menu, pelgrim-hotel, pelgrim-souveniers, et cetera. Voel me daardoor een enorme toerist, dat ben ik ook maar met mijn lompe schoenen, afritsbroek en rugzak hangt er een soort pijl boven mijn hoofd met knipperlichten!!

Na zo'n 28 km eindpunt bereikt voor vandaag. Gisteren was te veel en dat voel ik goed. Helaas maar één hotel in Sutri. Een heuse Pelgrim Albergo. Ik zie bij de receptie wat overeenkomsten met de "herberg" van gisteravond :(

Ik ga nu niet wéér doorlopen, moet toch een beetje lering trekken uit mijn harde lessen. Onder het genot van een drankje maar even boekje, kaart en Google raadplegen. Ik wil eigenlijk naar een camping net buiten Rome. Deze ligt net buiten de Ring, ik heb dit uit een brochure van de camping in San Gimignano. De situatie schets met plattegrond Rome is wat infantiel uitgevoerd daar kan ik niets mee. Misschien even hier bij de Tourist-info langs? Ik laat de jonge man duidelijk wakker schrikken. Zijn kennis blijkt beperkt tot Sutri. Zijn internet werkt niet (net als hijzelf). Bij een barretje dan maar buskaartje kopen richting Rome. Bustijden en routes staan bij de haltes nooit vermeld dus ik vraag het de verkoper. Ik krijg een briefje met twee tijden. Ergens daar tussenin arriveert de bus, of dit nu zo bedoeld was? Als we éénmaal rijden ben ik blij met mijn besluit. De weg is druk, de omgeving niet echt fraai en na enkele kilometers is de Via Cassia (SS 2) zelfs snelweg. Daarnaast loopt dan een pad: "de Via Francigena".

Ik heb er niet over geschreven om het thuisfront niet te verontrusten. Maar het lopen is hier de laatste dagen niet fijn. Je ontkomt niet aan de doorgaande wegen. Nauwelijks of geen trottoir en de gemiddelde automobilist geeft je hier geen ruimte. Men rijdt hard, héél hard. Dat geeft herrie en stress, vooral de paar keer dat ik per ongeluk (?) de weg werd afgereden. Sommigen vinden kennelijk dat wandelaars niet op hún weg thuishoren.

Op mijn navigatie op de iPhone heb ik de camping gevonden. In de buurt van Rome zet ik de navigatie aan en de bus koerst tot mijn geluk redelijk richting camping. Plots gaat het fout: 3 km voor de camping draait de bus richting oost en ik moet west. Ik druk op de knop dat ik er bij de volgende halte uit wil, paar kilometer lopen gaat nog wel lukken. Die halte blijkt eindstation van de bus, vandaar dat de laatste medepassagiers mij wat bevreemd aankeken dat ik zo op die knop stond te hengsten. Ik sla nu dus letterlijk mijn kamp op aam de rand van Rome. Morgen, zonder rugzak, de stad in en zsm een normale outfit kopen en nog even genieten!

Tentje staat en het is echt een 4-sterren camping. Mooie overgang naar de beschaving:
- verlengd golfkarretje brengt iedereen naar zijn plaats (alleen er staan maar twee andere tentjes)
- sanitaire ruimte met sfeerverlichting en marmer
- douche zonder muntjes, gewoon warm water
- drie maal daags schoonmaak
- klassieke muziek in sanitaire ruimte, schoonmaker draagt demonstratief koptelefoon (hardrock ?)

Als het gaat spetteren zie ik bij buur-tentje was buiten hangen (droogrekje hoort ook bij de service). Door het Pelgrimeren ben ik wel een ander mens geworden, zelfs sociaal, dus ik haal even de droge was binnen. Oei, ook twee enorme vleeskleurige nylon onderbroeken (type: Bridget Jones), even doorzetten, ik kan het ;)

20/4

Vandaag met metro naar het Centrum. Ik wil een spijkerbroek, overhemd en andere schoenen kopen. Kritisch als ik ben leg ik weer ongemerkt -tig kilometers af. Niet erg want Rome is heerlijk als je er wat te dien hebt. Ondertussen de nodige terrasjes en luisteren naar straatmuzikanten. Hier geen Roma met valse harmonica maar klassiek geschoolde muzikanten die zo hun studie betalen of bijverdienen. Het decor is er al en de uitvoeringen zijn fraai. Hier kan ik enorm van genieten.

Inkopen gedaan en als extra nog een mooie linnen sjaal daar heb ik geen stapel van (bij mij).

21/4

Vliegticket regelen en bij de receptie uitprinten. Zal me gebeuren dat ik wil inchecken en mijn iPhone valt weer uit zoals om de haverklap deze reis (nooit nieuwe batterij laten plaatsen is mijn advies).

Nog even lekker zonnen naast de tent, zie er uit als een zebra maar dan bruin/wit. Duo Penotti dus. Ondertussen een beetje nadenken over deze trip. Een hoop mensen vroegen tussendoor of het mij ook iets heeft gebracht. Antwoord: het heeft mij enorm veel verschillende soorten ervaringen gebracht.

Maar ik stel mijzelf de vraag: wat ga je ermee doen? Dat zal de toekomst uitwijzen. Ik denk dat ik met regelmaat in bepaalde situaties even herinnerd wordt aan gebeurtenissen, mensen en gedachten en gevoelens die ik heb gehad.

Eind van de middag, de zon zakt al een beetje achter de hoge gebouwen. Ik loop in de Via Cavour een drukke straat. Bij een kruising in de verte weet ik een mooi pleintje: Piazza di S Lorenzo. Daar schijnt de zon nog omdat in het westen geen bebouwing is. Er staat een oudere heer met een fagot, begeleid door een orkestband, klassiek te spelen. Ik zit op een trappetje met de ondergaande zon in mijn gezicht te luisteren. De man is goed en heeft een redelijk publiek. Ik krijg gewoon tranen in mijn ogen, dit is een mooie afsluiting: zon, een mooi plein en iemand die met hart en ziel staat te spelen. Wat het nog bijzonderder maakt is dat naast mij iemand een Havanna Cohiba opsteekt. Het type sigaar dat Bruno mij liet zien en welke hij bij aankomst in Rome voor zichzelf heeft meegenomen als traktatie en beloning, wat een toeval?!?!

Dan, ik neem aan dat hogere machten dat voor mij hebben geregeld, arriveert er een muziekkorps van de Carabinieri met twee bussen. Helaas de muziekkant moet aftaaien en alles krijgt een officieel tintje. Ja, ik loop tenslotte niet elke dag naar Rome. De mannen hebben prachtige gala-uniformen aan en kunnen ook een deuntje spelen.

Omdat ik lastig afscheid kan nemen stap ik op de terugweg naar mijn tentje nog even in de verkeerde trein. De trein die niet stopt bij mijn halte maar die doorraast naar Viterbo. Maar morgen ben ik weer in Nederland neem dat maar van mij aan!

Het was mooi en goed zo, amen!

h.tijssen@mac.com