spier-ritueel
Blijf op de hoogte en volg Harmen
01 April 2015 | Italië, Verrès
29/3
Okay, het is zondag, maar het voelt als een werkdag. De wekker gaat om 7 uur (klok uurtje terug dus voelt als 6 uur). Inpakken en wegwezen. Sietze levert mij af in Bex, terug op de route. We nemen afscheid en Sietze gaat op weg naar Norg en ik naar Rome.
Mijn bergstampers weer aan en de rugzak.... op mijn rug, de beste plaats qua dragen ben ik achter gekomen. Het is bewolkt en ik stap stevig door. Merk direct dat ik aardig stijg en hijg. Tijdens ons verkenningsritje met de auto naar de Grand San Bernardino leek dit traject aardig troosteloos: smal stukje dal met weinig vertier. Per voet valt het alleszins mee. Ik loop via leuke paadjes en weggetjes van dorp naar dorp en ben in no time (3,5 uur) in Martigny.
In een heel mooi oud straatje zie ik een heel ouderwets cafeetje. Erg in trek bij locals blijkt want het is gezellig druk. Mijn bedoeling was een warm kopje koffie en weer door. Maar iedereen, maar dan ook iedereen, zit met een klein karafje wijn. Ik pas me graag aan! Via de Wifi even vorige blog geüpload en ondertussen opwarmen.
Eenmaal buiten blijkt een zakje chips niet een adequate bodem voor de twee glazen Vin Blanc. Zie ineens twee paden steil omhoog waar er één zou moeten zijn. Beetje water en een mueslireepje en ik ben weer het mannetje.
Tempo ligt wel wat lager door de "lunch" en het gaat nu echt serieus steil omhoog via een uiterst smal paadje. Af en toe een spectaculair uitzicht op het lager gelegen dal. Na twee uur weer beetje dalen en via de tegenovergelegen helling verder is de bedoeling. Na 30 minuten een pad te hebben gevolgd stuit ik op een enorme lading smeltsneeuw, een soort mini Gletcher. Pad weg en geen doorkomen aan. Enige optie is teruglopen en via de lager gelegen doorgaande weg. Dat blijkt geen pretje want er is totaal geen ruimte voor voetgangers dus via linkerkant van de linkerbaan, tegen de berg geplakt, door naar het volgende dorp.
In een oude Auberge, enige wat open lijkt, even bijkomen. Men is zeer belangstellend en de uitbater brengt mij in contact met een wat oudere stamgast. Een gepensioneerde douanier die het hier op zijn duimpje kent. Als hij hoort van mijn plannen krijg ik het dringende advies om vanaf hier de bus te pakken door de tunnel. De pas is nu te riskant. Het sneeuwt nu een laag nieuwe sneeuw over de oude sneeuw en dat schijnt het recept voor lawines. Volgens de mensen aan de stamtafel is er gisteren een Engelse toerist verongelukt. Ook het lopen over de weg is te gevaarlijk want hier en daar is het net een trechter, precies twee auto's breed en daar past geen rugzak tussen. Naast alle goede raad krijg ik nog een biertje aangeboden en ga dan op zoek naar een onderkomen.
Kamer met Wifi en aan de Google. Kan weinig vinden over de condities San Bernardo en ook niets over een ongeluk. Maar ondertussen trekt het weer dicht en regent het hier, dus daarboven sneeuw?
Ik zou echt héél graag die pas lopen, had mij al voorbereid op het huren/of aanschaf van sneeuwschoenen. Maar de waarschuwingen waren welgemeend en zelf zie ook ook dat het weer niet meezit. Dan nog mijn ervaring met het verdwenen pad. De bergen zijn grillig....! Eerst maar even nachtje slapen want ik voel mijn inspanningen van eerder de dag inmiddels wel, beetje stijfjes aan het worden.
30/3
De hele nacht geregend. Bij het ontbijt mist en regen, dus "iets" hoger sneeuw. Kortom er is voor mij besloten; het wordt de bus door de tunnel en onder de "prins Bernhardpas" door. Het was ook een onbetrouwbaar sujet, die prins, dus ik had het kunnen weten.
Vanuit de bus zie ik op de parkeerplaats onder aan de pas een nieuwe laag sneeuw van zo'n 30 cm. Die lag er tijdens onze eerdere verkenning met Sietze nog niet. Verder regen, natte sneeuw en van die typisch bergmist.
Ik had nog de hoop om direct na de tunnel verder naar beneden te wandelen maar het is in Italië niet anders dus door naar Aosta waar ik de rest van de dag slijt in een druilerige regen.
In de eerste de beste winkelstraat zie ik in de etalage van een prachtige winkel een snijmachine staan. Voor mij heeft die een betekenis, een zekere gevoelswaarde. Toen "wij" nog naar Italië gingen droomden we vaak van een leven hier. Iets in de horeca onder de zon: la dolce vita. Daar hoorde die mooie rode klassieke snijmachine bij. Voor "ons" een symbool voor de Italiaanse keuken. Na de domper van de niet te nemen pas stemt dit mij extra weemoedig.
31/3
Deze dag begint met zon ondanks een stevige, maar gelukkig aangenaam, warme wind. Vroeg vertrokken richting Châtillon. Ik loop hoog bovenlangs door het Aosta-dal langs mooie gehuchtjes en door wijnveldjes.
Na vier uur lopen voel ik mijn voeten weer redelijk protesteren. Langs het bergweggetje loopt een soort irrigatiekanaaltje met helder en ijskoud stromend water. Schoenen uit en af en toe even de voetjes dompelen en opwarmen in de zon. Soort wisselbad want het water is te koud voor lang pootjebaden. Genoegelijk eet ik mijn sinaasappel als er een VW-busje stopt met een vriendelijke baas achter het stuur. Of ik de Francigena wandel? We raken aan de praat (hij vooral, gezien mijn zeer beperkte Italiaans) en hij blijkt een soort routecoördinator van de vereniging Francigena te zijn. Hij is vandaag de route en met name de markeringen aan het controleren. Eigenlijke een soort variant op de Elfsteden ijsmeesters, maar qua fanatisme uit hetzelfde hout gesneden. Voor ik het weet ligt mijn rugzak achterin en rijden we heerlijk, met de raampjes open, de route in alle mogelijke varianten waarbij ik uitleg krijg over de handelsroute door het dal, het huis van Savoie en de lokale wijn. Voor wat betreft de wijn ziet hij dat ik mijn oren extra spits en dat is de aanleiding om naar een Cantina te rijden voor een kleine proeverij. Het wordt een Muscat de Chambave (het plaatsje waar we dan zijn). Hij ruikt naar de Muscat en doet vermoeden dat het zoet gaat smaken. Kurkdroog!! Helemaal mijn ding, en mijn nieuwe vriend lacht om mijn verbazing, deze verrassing had hij precies gehoopt.
Tijd voor een allerhartelijkst afscheid. Ik mag de consumpties absoluut niet voor mijn rekening nemen, ik ben gast! Volgens mijn gidsje kan ik het laatste stuk het beste de bus nemen omdat het onderlangs te druk is en bovenlangs de route te hoog en te onduidelijk zou zijn. De gele F (van Francigena, van mijn vriend) zou zelfs doodlopen. De bus door de tunnel zit me nog dwars dus ik ben eigenwijs. Daarbij mijn nieuwe vriend en de wijn hebben me overtuigd, ik volg de "gele F". Geen spijt, 2 uur lang schitterende bergpaadjes langs ruïnes, verlaten gehuchtjes met schitterende panorama's. Super wandeling. Wat zonde als ik dit aan mij voor bij had laten gaan!
Zit weer zo in het ritme dat ik in Châtillon, op zoek naar een kampeerplek, te ver doorloop. Dus dan maar een stukje van de volgende etappe erachteraan. Ik kom aan in Saint Vincent, mooi dorp met alles erop en eraan, zelfs een camping. De camping, paar stacaravans met chaletjes, is nog gesloten maar ik dring aan en mag er toch overnachten. Tentje staat net als de wind serieus heftig wordt. Geen probleem voor mijn Hilleberg, die doorstaat alles. Ik koop wat kleine verse groentetjes en kook mijn potje. Die groene punt-paprika blijkt een onvervalste groene peper. Ik blijf dus vanzelf warm. Jammer dat ik nog even in mijn oog wrijf met de mijn hand die de peper in de pan deed :(
1/4
's Nachts van alles horen kraken, rondvliegende materialen, maar ik en mijn Hilleberg zijn ongeschonden. Als ik de boel sta in te pakken komt de camping eigenaresse met een dienblad met koffie en brood met eigengemaakte jam, ontzettend aardig. Ze vertelt dat de storm voor redelijk wat schade heeft gezorgd in de omgeving en kennelijk heel Italië.
Als ik vertrek waait het nog redelijk. Wind is ook stuk frisser en onregelmatig. Moet op smalle paadjes best oppassen met die rugzak. Ik wordt soms redelijk weggeduwd door de wind. Maar het belangrijkste: de zon schijnt en de route is weer prachtig, hoog langs de bergwand en wonderschone natuur!
Als het geen vette 1 April grap is dan zit ik straks gezellig aan tafel met vriend en boksmaatje Kars. Hij is vanochtend vroeg vertrokken uit Groningen en Appte hier begin van de avond te zijn. Ik heb Kars een paar keer opgezocht in Piemonte waar hij een verschrikkelijk mooie boerderij aan het verbouwen is. Wij delen onze liefde en enthousiasme voor dat gebied en alle geneugten daarvan. Leuk dat Kars dit keer mij opzoekt :)
Spier-ritueel
Zo af en toe bereikt mij per mail, App of telefoon de vraag: "doet het al wat met je, deze reis?"
Als ik daar over nadenk dan moet ik zeggen dat ik nog niet het licht heb gezien of iets dergelijks. Geen grote inzichten of diepe gedachten zijn tot mij gekomen.
Maar het zijn wel een hoop kleine dingetjes bij elkaar die het iets bijzonders maken. Ik raak beter gewend aan alleen zijn. Dat is op zo'n reis ook makkelijk want je bent fysiek flink bezig en afgemat dus dat geeft een bepaalde rust. En veel nieuwe dingen achter elke bocht, dus veel afleiding.
Ik loop al nooit weg voor problemen maar je moet nu dagelijks in onbekende omgeving in een taal die je niet beheerst je zaakjes regelen. De aanvankelijke schroom die je wel eens voelde om iets te vragen die is nu wel weg.
Je weet eigenlijk wel dat je zo je vooroordelen hebt of voorkeuren voor bepaalde type mensen. Tijdens deze reis word je zeker met je neus op de feiten gedrukt. Hartelijkheid en behulpzaamheid, ik sta er weer meer voor open. Open deur dat je geen vooroordelen moet hebben maar in deze praktische situatie word ik daar menigmaal mee geconfronteerd doordat mensen, die je zelf niet uitkiest, je heel spontaan benaderen. Dat is mooi en daar wil ik wel iets mee blijven doen.
En natuurlijk heb je zo je gedachten tijdens het wandelen of alleen in je tentje. Het gaat wat ver om die nu op het World Wide Web te zetten maar dingen zo op een afstand overdenken kan geen kwaad. Het enige wat ik zo kan bedenken is dat ik deze weken in mijn hoofd ook afstand neem. Ik ben "spier-ritueel" bezig. Dus erg fysiek: wat doet het pijn, hou ik dit vol, ja ik hou dit vol, et cetera. En mij minder druk maken over privé dingen en zakelijke aangelegenheden bevalt wel. Ik was gewend om veel dingen als het ware af te dwingen en erg ongedurig als zaken niet snel genoeg gaan. Op dit moment leef ik erg bij de dag, misschien maar vasthouden zo!
h.tijssen@mac.com
Okay, het is zondag, maar het voelt als een werkdag. De wekker gaat om 7 uur (klok uurtje terug dus voelt als 6 uur). Inpakken en wegwezen. Sietze levert mij af in Bex, terug op de route. We nemen afscheid en Sietze gaat op weg naar Norg en ik naar Rome.
Mijn bergstampers weer aan en de rugzak.... op mijn rug, de beste plaats qua dragen ben ik achter gekomen. Het is bewolkt en ik stap stevig door. Merk direct dat ik aardig stijg en hijg. Tijdens ons verkenningsritje met de auto naar de Grand San Bernardino leek dit traject aardig troosteloos: smal stukje dal met weinig vertier. Per voet valt het alleszins mee. Ik loop via leuke paadjes en weggetjes van dorp naar dorp en ben in no time (3,5 uur) in Martigny.
In een heel mooi oud straatje zie ik een heel ouderwets cafeetje. Erg in trek bij locals blijkt want het is gezellig druk. Mijn bedoeling was een warm kopje koffie en weer door. Maar iedereen, maar dan ook iedereen, zit met een klein karafje wijn. Ik pas me graag aan! Via de Wifi even vorige blog geüpload en ondertussen opwarmen.
Eenmaal buiten blijkt een zakje chips niet een adequate bodem voor de twee glazen Vin Blanc. Zie ineens twee paden steil omhoog waar er één zou moeten zijn. Beetje water en een mueslireepje en ik ben weer het mannetje.
Tempo ligt wel wat lager door de "lunch" en het gaat nu echt serieus steil omhoog via een uiterst smal paadje. Af en toe een spectaculair uitzicht op het lager gelegen dal. Na twee uur weer beetje dalen en via de tegenovergelegen helling verder is de bedoeling. Na 30 minuten een pad te hebben gevolgd stuit ik op een enorme lading smeltsneeuw, een soort mini Gletcher. Pad weg en geen doorkomen aan. Enige optie is teruglopen en via de lager gelegen doorgaande weg. Dat blijkt geen pretje want er is totaal geen ruimte voor voetgangers dus via linkerkant van de linkerbaan, tegen de berg geplakt, door naar het volgende dorp.
In een oude Auberge, enige wat open lijkt, even bijkomen. Men is zeer belangstellend en de uitbater brengt mij in contact met een wat oudere stamgast. Een gepensioneerde douanier die het hier op zijn duimpje kent. Als hij hoort van mijn plannen krijg ik het dringende advies om vanaf hier de bus te pakken door de tunnel. De pas is nu te riskant. Het sneeuwt nu een laag nieuwe sneeuw over de oude sneeuw en dat schijnt het recept voor lawines. Volgens de mensen aan de stamtafel is er gisteren een Engelse toerist verongelukt. Ook het lopen over de weg is te gevaarlijk want hier en daar is het net een trechter, precies twee auto's breed en daar past geen rugzak tussen. Naast alle goede raad krijg ik nog een biertje aangeboden en ga dan op zoek naar een onderkomen.
Kamer met Wifi en aan de Google. Kan weinig vinden over de condities San Bernardo en ook niets over een ongeluk. Maar ondertussen trekt het weer dicht en regent het hier, dus daarboven sneeuw?
Ik zou echt héél graag die pas lopen, had mij al voorbereid op het huren/of aanschaf van sneeuwschoenen. Maar de waarschuwingen waren welgemeend en zelf zie ook ook dat het weer niet meezit. Dan nog mijn ervaring met het verdwenen pad. De bergen zijn grillig....! Eerst maar even nachtje slapen want ik voel mijn inspanningen van eerder de dag inmiddels wel, beetje stijfjes aan het worden.
30/3
De hele nacht geregend. Bij het ontbijt mist en regen, dus "iets" hoger sneeuw. Kortom er is voor mij besloten; het wordt de bus door de tunnel en onder de "prins Bernhardpas" door. Het was ook een onbetrouwbaar sujet, die prins, dus ik had het kunnen weten.
Vanuit de bus zie ik op de parkeerplaats onder aan de pas een nieuwe laag sneeuw van zo'n 30 cm. Die lag er tijdens onze eerdere verkenning met Sietze nog niet. Verder regen, natte sneeuw en van die typisch bergmist.
Ik had nog de hoop om direct na de tunnel verder naar beneden te wandelen maar het is in Italië niet anders dus door naar Aosta waar ik de rest van de dag slijt in een druilerige regen.
In de eerste de beste winkelstraat zie ik in de etalage van een prachtige winkel een snijmachine staan. Voor mij heeft die een betekenis, een zekere gevoelswaarde. Toen "wij" nog naar Italië gingen droomden we vaak van een leven hier. Iets in de horeca onder de zon: la dolce vita. Daar hoorde die mooie rode klassieke snijmachine bij. Voor "ons" een symbool voor de Italiaanse keuken. Na de domper van de niet te nemen pas stemt dit mij extra weemoedig.
31/3
Deze dag begint met zon ondanks een stevige, maar gelukkig aangenaam, warme wind. Vroeg vertrokken richting Châtillon. Ik loop hoog bovenlangs door het Aosta-dal langs mooie gehuchtjes en door wijnveldjes.
Na vier uur lopen voel ik mijn voeten weer redelijk protesteren. Langs het bergweggetje loopt een soort irrigatiekanaaltje met helder en ijskoud stromend water. Schoenen uit en af en toe even de voetjes dompelen en opwarmen in de zon. Soort wisselbad want het water is te koud voor lang pootjebaden. Genoegelijk eet ik mijn sinaasappel als er een VW-busje stopt met een vriendelijke baas achter het stuur. Of ik de Francigena wandel? We raken aan de praat (hij vooral, gezien mijn zeer beperkte Italiaans) en hij blijkt een soort routecoördinator van de vereniging Francigena te zijn. Hij is vandaag de route en met name de markeringen aan het controleren. Eigenlijke een soort variant op de Elfsteden ijsmeesters, maar qua fanatisme uit hetzelfde hout gesneden. Voor ik het weet ligt mijn rugzak achterin en rijden we heerlijk, met de raampjes open, de route in alle mogelijke varianten waarbij ik uitleg krijg over de handelsroute door het dal, het huis van Savoie en de lokale wijn. Voor wat betreft de wijn ziet hij dat ik mijn oren extra spits en dat is de aanleiding om naar een Cantina te rijden voor een kleine proeverij. Het wordt een Muscat de Chambave (het plaatsje waar we dan zijn). Hij ruikt naar de Muscat en doet vermoeden dat het zoet gaat smaken. Kurkdroog!! Helemaal mijn ding, en mijn nieuwe vriend lacht om mijn verbazing, deze verrassing had hij precies gehoopt.
Tijd voor een allerhartelijkst afscheid. Ik mag de consumpties absoluut niet voor mijn rekening nemen, ik ben gast! Volgens mijn gidsje kan ik het laatste stuk het beste de bus nemen omdat het onderlangs te druk is en bovenlangs de route te hoog en te onduidelijk zou zijn. De gele F (van Francigena, van mijn vriend) zou zelfs doodlopen. De bus door de tunnel zit me nog dwars dus ik ben eigenwijs. Daarbij mijn nieuwe vriend en de wijn hebben me overtuigd, ik volg de "gele F". Geen spijt, 2 uur lang schitterende bergpaadjes langs ruïnes, verlaten gehuchtjes met schitterende panorama's. Super wandeling. Wat zonde als ik dit aan mij voor bij had laten gaan!
Zit weer zo in het ritme dat ik in Châtillon, op zoek naar een kampeerplek, te ver doorloop. Dus dan maar een stukje van de volgende etappe erachteraan. Ik kom aan in Saint Vincent, mooi dorp met alles erop en eraan, zelfs een camping. De camping, paar stacaravans met chaletjes, is nog gesloten maar ik dring aan en mag er toch overnachten. Tentje staat net als de wind serieus heftig wordt. Geen probleem voor mijn Hilleberg, die doorstaat alles. Ik koop wat kleine verse groentetjes en kook mijn potje. Die groene punt-paprika blijkt een onvervalste groene peper. Ik blijf dus vanzelf warm. Jammer dat ik nog even in mijn oog wrijf met de mijn hand die de peper in de pan deed :(
1/4
's Nachts van alles horen kraken, rondvliegende materialen, maar ik en mijn Hilleberg zijn ongeschonden. Als ik de boel sta in te pakken komt de camping eigenaresse met een dienblad met koffie en brood met eigengemaakte jam, ontzettend aardig. Ze vertelt dat de storm voor redelijk wat schade heeft gezorgd in de omgeving en kennelijk heel Italië.
Als ik vertrek waait het nog redelijk. Wind is ook stuk frisser en onregelmatig. Moet op smalle paadjes best oppassen met die rugzak. Ik wordt soms redelijk weggeduwd door de wind. Maar het belangrijkste: de zon schijnt en de route is weer prachtig, hoog langs de bergwand en wonderschone natuur!
Als het geen vette 1 April grap is dan zit ik straks gezellig aan tafel met vriend en boksmaatje Kars. Hij is vanochtend vroeg vertrokken uit Groningen en Appte hier begin van de avond te zijn. Ik heb Kars een paar keer opgezocht in Piemonte waar hij een verschrikkelijk mooie boerderij aan het verbouwen is. Wij delen onze liefde en enthousiasme voor dat gebied en alle geneugten daarvan. Leuk dat Kars dit keer mij opzoekt :)
Spier-ritueel
Zo af en toe bereikt mij per mail, App of telefoon de vraag: "doet het al wat met je, deze reis?"
Als ik daar over nadenk dan moet ik zeggen dat ik nog niet het licht heb gezien of iets dergelijks. Geen grote inzichten of diepe gedachten zijn tot mij gekomen.
Maar het zijn wel een hoop kleine dingetjes bij elkaar die het iets bijzonders maken. Ik raak beter gewend aan alleen zijn. Dat is op zo'n reis ook makkelijk want je bent fysiek flink bezig en afgemat dus dat geeft een bepaalde rust. En veel nieuwe dingen achter elke bocht, dus veel afleiding.
Ik loop al nooit weg voor problemen maar je moet nu dagelijks in onbekende omgeving in een taal die je niet beheerst je zaakjes regelen. De aanvankelijke schroom die je wel eens voelde om iets te vragen die is nu wel weg.
Je weet eigenlijk wel dat je zo je vooroordelen hebt of voorkeuren voor bepaalde type mensen. Tijdens deze reis word je zeker met je neus op de feiten gedrukt. Hartelijkheid en behulpzaamheid, ik sta er weer meer voor open. Open deur dat je geen vooroordelen moet hebben maar in deze praktische situatie word ik daar menigmaal mee geconfronteerd doordat mensen, die je zelf niet uitkiest, je heel spontaan benaderen. Dat is mooi en daar wil ik wel iets mee blijven doen.
En natuurlijk heb je zo je gedachten tijdens het wandelen of alleen in je tentje. Het gaat wat ver om die nu op het World Wide Web te zetten maar dingen zo op een afstand overdenken kan geen kwaad. Het enige wat ik zo kan bedenken is dat ik deze weken in mijn hoofd ook afstand neem. Ik ben "spier-ritueel" bezig. Dus erg fysiek: wat doet het pijn, hou ik dit vol, ja ik hou dit vol, et cetera. En mij minder druk maken over privé dingen en zakelijke aangelegenheden bevalt wel. Ik was gewend om veel dingen als het ware af te dwingen en erg ongedurig als zaken niet snel genoeg gaan. Op dit moment leef ik erg bij de dag, misschien maar vasthouden zo!
h.tijssen@mac.com
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
