het evangelie naar Luc

20/3

In Champlitte gisteravond heerlijk Bourgondisch gegeten. Het oude hotelletje had werkelijk een fantastisch mooi getoogde kelderruimte waarin een restaurant. Het dagmenu stond mij wat tegen en even in de kaart snuffelend kwam ik bijzondere gerechten tegen. Locale producten maar zeer verfijnd. Eenmaal op het bord nog beter dan verwacht. Dus voor de vorm maar een 1/2 flesje witte (locale) Bourgogne erbij ;)

Dus voldoende brandstof voor een mooie wandeling. De eerste 16,5 km loop ik vlot weg. Ik bestudeer mijn gidsje en besluit buiten mijn boekje te gaan. Want volgens de verkeersborden is een bepaalde plaats op de volgende etappe, waar ik ook nog een stuk van wil/moet doen een stuk dichterbij. Ik loop wat meer asfalt maar de wegen zijn leeg en de omgeving is mooi.

Uiteindelijk veel te veel gelopen vandaag. Mogelijk halteplaatsen bleken gehuchten met alleen boerderijen. Ik wil kamperen dus op zich niet zo'n probleem behalve dat beide plekken oogden als een autosloperij en héél erg roken (stonken) naar boerderij. En de voortdurend blaffende honden nodigden ook niet uit.

Dus in Frasne le Château beland. Le Mairie blijkt druk met de voorbereiding van de komst van 400 wandelaars de volgende dag. Men loopt een stukje van de Via Francigena (VF) in een soort processie optocht en dit jaar sluit men hier af met een feest. Ben een dagje te vroeg!

Maar ik mag op een veldje staan in het dorp en er wordt voor water gezorgd. Van de mannen die de feesttent opbouwen krijg ik een biertje, mazzel want geen café in dit oord. Geluk van korte door want tijdens het koken laat ik het flesje omvallen. Toch slaap ik al om 20.15 uur (beetje uitgeput van de km's).

21/3

Om mijn tentje ietsje droger te krijgen van binnen laat ik in de lege tent(je) een waxinelichtje branden. Ondertussen ontbijt ik even met koffie van de primus om zelf ook door te warmen. Als ik de tent wil afbreken valt het lichtje om en loopt alle vloeibare kaarsvet door mijn binnentent. Met het gemis van dat ene biertje in mijn achterhoofd voel ik mij wel een kluns! 15 minuten later met kunst en vliegwerk is het leed weer geleden.

De route voert na enkele km's door een bos. Voor onze begrippen een woud! Uiteindelijk 3,5 uur gelopen zonder één iemand tegen te komen, een auto te horen of wat dan ook. Bomen, bomen en bomen! Maar er ging wel wat mis. Normaal kom je af en toe het VF teken tegen. Nu hing de route vol (dubbele) aanwijzingen en ook zo nieuw. Achteraf denk ik dat ze voor het feest de route hebben aangepast helaas heb ik hierdoor wel een uur omgelopen. Beschrijving met gidsje klopte niet met route en de afstanden ook niet. Daar ging de "winst" die gisteren had opgebouwd. Ik heb dus op een gegeven moment dik vijfenhalf uur gelopen en ben dan in Cussy sur l'Ognon. Circa 19 km volgens officiële route. Heb dus enorm omgelopen, weer zit tegen, voeten doen pijn dus ik stop ermee voor vandaag :(

Loop gemiddeld nog goed qua schema maar geen marge, pffff.

Via een "vrienden" groepsApp wordt gemeld dat Sietze mij 3 dagen gezelschap gaat houden en dan natuurlijk ook meeloopt. Waarop iemand vraagt of Sietze ook een meervoudige Midlifecrisis heeft. Hoezo "ook" en "meervoudig"? Ik moet dus nog maar even stevig door pelgrimeren blijkt!

22/3 "het evangelie naar Luc"

Om zeven uur loop ik mijn hotelletje uit op weg naar Bresancon. Het is steenkoud dus ik loop stevig door. Na twee uur wandelen nog geen zon maar wel auto's. Je loopt hier naar grote stad en overal wegen (niet mooi) en er wordt hard gereden. Men passeert mij met af en toe 100 a 120 km/uur. Als ik wordt geraakt door opspattend grind besluit ik het advies uit het gidsje te volgen. Dwz ik pak niet het OV maar een lift.

Voor Bresancon stap ik uit want het lijkt een mooi stad met enorme Citadel en ik wil er wel doorheen wandelen. Inderdaad prachtig zo'n oude stad.

Na het centrum (nieuwe etappe) een verrassing: enorm steile klim naar Chapelle des Buis. Ook nog een verkeerde route gevolgd over een soort steenbokken-paadje over de heuvelkam. Smal, glad en keien, mooi voorproefje van wat nog komt blijkt achteraf. Dan gaat het vlot, zonnetje doet weer mee, en begin van de middag ben ik al in L'Hospital du Grosbois. Niets te doen dus ik loop maar door.

In dit gebied blijkt nergens iets te doen. Alles is dicht ofwel vanwege bedrijfsbeëindiging (dat is hier helemaal in) ofwel vanwege de zondagsrust. Ik loop dus veel te ver door in de hoop dat ik iets leuks tegenkom. Of een kampeerplek, alleen daar leent de omgeving zich niet zo voor.

Inmiddels circa 19 uur sta ik, met te veel kilometers in de benen, wat besluiteloos in mijn gidsje te lezen. Wat komt nog en wat zijn mijn kansen? Mijn voeten willen niet meer. Dan stopt daar Luc, een zeer vriendelijke Fransoos, van mijn leeftijd blijkt achteraf. Hij biedt mij aan mij naar een Auberge te rijden die in mijn gidsje staat vermeld. Het is net buiten het dorp waar ik sta. Helaas gesloten zoals ik al vreesde. Luc komt uit de buurt en gaat een rondje bellen. Op een gegeven moment dirigeert hij mij naar de auto en we rijden naar zijn huis. Hij meldt zijn vrouw Audette dat ze een gast hebben en ik mag blijven eten en overnachten. Als hun dochter arriveert gaan we aan tafel en Luc gaat voor in gebed. Ik hoor mijn naam en iets over de weg vinden, krijg een vriendelijke kneep in mijn schouder, en ik begrijp dat Luc mijn levensweg bedoeld en niet de weg naar Rome. Hier in huis voel je harmonie en liefde zonder dat het klef voelt. Gastvrijheid en oprechte interesse.

Ik slaap op mijn matje in de woonkamer naast de keuken. Luc had me gewaarschuwd dat hij al om 4 uur in de keuken zit, tot 6 en dan maakt hij ontbijt. Ik schuif dus om 6 uur aan en Luc vertelt. Hij is militair geweest op diverse missies, nu heeft hij afwisselend verschillende banen. Elke ochtend, sinds 5 jaar, leest hij van 4 tot 6 in de bijbel en denkt na. Hij zegt dat dat zijn "reis naar Rome is", ik krijg weer een hand op mijn schouder en een brok in mijn keel. Een man met bagage, ik denk dat de militaire missies zijn tol hebben geëist maar dat is slechts een vermoeden.

23/3

Om 7 uur weer lopen en direct zon. Luc zijn gebed werpt direct vruchten af blijkt. Op naar Pontarlier. Het weer is mooi, de omgeving verandert verrassend snel. Ik loop nu echt aan de voet van de Jura en krijg dat Alpen gevoel. De boerderijen en huizen zijn ook opgetrokken in dat kenmerkende Chalet-stijl. Maar ik moet er ook aan geloven want de route gaat flink omhoog. En ondanks de zon voel je het frisser worden. En ineens, nog in de verte, bergtoppen met sneeuw!

Duurt niet zo lang of ik loop ook door bossen en alpenweides waar nog resten sneeuw liggen. De routemarkering is weer eens knudde dus ergens boven op een berg in het bos ontbreekt elke markering en is de routebeschrijving vaag. Ik neem een drastisch besluit: ik kijk naar de zon, check ook kompas en luister waar ik heel in de verte een weg hoor. Meen inderdaad iets te horen (kan ook tractor of kettingzaag zijn). Ik verlaat dan het pad en ga in een bijzonder galopje dwars over een weide, door sparrenbos en wederom weide naar beneden. Ik wil geen gezigzag of rondjes over de berg, ik wil naar Pontarlier. Na verloop van tijd inderdaad de weg in zicht, moet in het weiland nog even een boer passeren die mollen aan het vangen is. Alsof het de gewoonste zaak is, dat er een halve wilde uit het bos komt huppelen met rugzak, vraag ik of dit de route is naar Pontarlier. De boer beaamt dit en ik krijg nog wat extra aanwijzingen. De man gaat daarna onverstoorbaar verder met zijn klusje.

In Pontalier even inkopen voor diner en ontbijt. Op naar de camping waar het heel leeg is op drie campers na die ook nog heel apart staan op een speciaal veldje. Bij de receptie is niemand. Zet mijn tentje maar op en wel een beetje dichtbij het sanitaire gebeuren. Lopen er wel ineens twee ezels rond mijn tent. Als ik goed rondkijk lijkt het wel een dierentuin: schapen, geiten en kippen. Dus niet helemaal alleen. Om 19.30 uur maar in de tent en slaapzak want het is erg frisjes! Nog even met Sietze bellen want die arriveert de 25e en we moeten even afstemmen waar we elkaar dan treffen.

24/3

Mijn tentje is net een Iglo, prachtig wit. Complimenten aan Bever Zwersport: ik heb wederom prima geslapen zonder klappertanden. Ben wel direct gedoucht als ik uit de tent kruip want alles is condens. Zelfs de slaapzak is vochtig aan de buitenkant, knappe fabricage want van binnen kurkdroog!

Alles (nat) ingepakt en weer vroeg op pad. Nu zit er wel een dame bij de receptie dus maar even netjes afrekenen voor die heerlijk warme douche en warme toilet. Ze verklaart me alleen voor gek dat ik met vorst in de tent heb geslapen. Voor 15/3 verbiedt zij dat zelfs op haar camping. We ronden de formaliteiten af en ze wenst me een goede reis en zegt nogmaals dat ik gek ben (later op de dag denk ik dat ze gelijk heeft).

Ja, ik raak nu echt in het berglandschap verzeilt. Flinke hoogteverschillen, sparrenbossen en mooie vergezichten. Ik zie in de schaduwrijke stukken ook steeds meer sneeuw op mijn pad en tussen de bomen. De stokken die ik heb geleend van Margot & Ien, en die ik al drie weken meesjouw, komen nu zeer van pas. Enorme hulp bij stijgen en dalen en ook voor je balans met de zware rugzak op oneffen paden.

En dan wordt het ineens heel serieus. Na een dal gaat de route via een bospad weer stevig omhoog. Maar het bos ligt nog vol sneeuw, dus mijn pad ook. Af en toe zak ik tot mijn knieën weg. En zo steil dat ik ook maat voetje voor voetje omhoog kom. Met enige regelmaat liggen er grote sparren omgevallen en dwars over de route, dus door het bos en nog diepere sneeuw. Is dit leuk? Neehh, want het wordt nog leuker. Het "pad" is ineens sneeuwvrij want er stroomt 15 centimeter smeltwater overheen. Training gehad in de Ardenne, dus op mijn waterdichte stappers door het beekje omhoog plonsen. En ook hier komt een einde aan al denk ik soms van niet. Ik denk nog even aan de dame van de camping.

Via een verhard kiezelpad kom ik na drieënhalf uur in Les Forgs, een mini ski-oord op zo'n 1150 meter hoogte. Daarom bij uitzondering wel horeca en ik besluit dat ik dat verdient heb. Drijfnat van het beekje en het zweet kom ik binnen en stiefel direct naar een tafel bij een grote radiator. Jas en shirt strategisch te drogen gehangen. Als ik rondkijk zie ik de andere gasten aan de wijn of het bier. Mijn dorst wint en ik bestel een biertje bij de pizza, welke laatste even op zich laat wachten. Vervelend want het bier dat op onverklaarbare wijze zomaar op is voel ik aardig binnenkomen.

Na de pizza, en espresso ter ontnuchtering, via het toilet naar de bar om af te rekenen, spullen aan, zak op de rug en ik kijk nog even rond. Ik zie dan pas een enorm modderspoor waar ik de zaak heb doorkruist. Ik groet nog even vriendelijk en verlaat beschroomd dit etablissement.

Volgens de routebeschrijving nog 10 km te gaan waarvan 7 km over een asfaltweg door het bos. Die info blijkt correct. Maar na 500 meter verdwijnt de weg onder de skipiste, dus voor het eerst van mijn leven zonder ski's over de rode pisten, maar wél met stokken. De piste gekruist wordt het niet veel beter, toch nog dikke laag sneeuw op mijn pad want we gaan hoger en door het bos. Het blijft ploeteren. Soms loop ik op de bevroren sneeuw, dat voelt wel stoer. Maar de stukken baggeren, soms tot kniehoogte, door de smeltende sneeuw voelt dat ik me toch wel een idioot waan, wat doe ik hier? Die ezels van de camping waren een boodschap (of een spiegel?)

En toch na drie uur bereik ik Jougne, ongeveer 3 km voor de Zwitserse grens. Ik heb dus in zesenhalf uur de 23 km overbrugt waar in het gidsje zeven uur en een kwartier voor staat en dit ondanks de sneeuw. Dus ja ik ben gek of gewoon een beest.

In ieder gevoel ben ik heerlijk moe, net soepje en salade gegeten (vitamines), en vertrek nu met glas lokale wijn naar een heerlijk hotelbed dit keer. Morgen stap ik over de grens en s'avonds tref ik Sietze als alles goed gaat. Bonne nuit!

Reageer: h.tijssen@mac.com