Je suis en France!

4/3

Hotelletje gevonden. Mijn schoenen waren wel probleem. De hotelier keek zeer bedenkelijk. Het tapijt uit 1970 heeft uiteraard nog een economische levensduur tot 2030, nu dreigt versnelde afschrijving, jammer. Maar na een heerlijk nachtje slapen in Huy spring ik verkwikt mijn bed uit: au, au....auw!! De voetjes hebben te lijden gehad. Blaren negeer ik, maar rechts speelt een eerdere blessure op waardoor het voelt alsof bepaalde botjes in de hens staan. Ga er een beetje moeilijk van lopen :( Het hoesten wordt minder. Van Maastricht naar Huy loopt een soort groene markering, zoals in het vliegtuig voor de nooduitgang. Door mij gerocheld en na het passeren van de kerncentrale ook s'nachts groen verlicht!

Het boekje (deel I) met mijn route geeft af en toe rare tekst en uitleg cq de verkeerde route. Ook nu. Heel beschrijvend staat er dat ik in een bepaalde straat rechts boven de huizen de oude Citadelle van Huy kan zien liggen. Niet dus: dakgoten en grijze hemel, heeft de schrijver de route gelopen of gevolgd via Google Earth? Ik heb soms mijn twijfels wat dat betreft.

Dan loop ik ineens heerlijk in niemandsland. Ik hoor alleen het geluid van een kabbelend beekje naast mij en getjirp van vogels. Twee uur lang natuur, zonnetje en intens genieten. Dit is het! Via paar mooie gehuchtjes en landweggetjes beland ik rond 12 uur in Andenne. Tegenover het eindpunt (meestal kerk, ook dit keer) zet ik mijn rugzak tegen een muur en mezelf ook. Met de billen op het trottoirs aanbid ik de zon en strek mijn vermoeide benen. Dit Geluksmomentje is van korte duur. Achter de muur stroomt een school leeg en een veertigtal pubers staan mij aan te gapen wat ik in vredesnaam doe bij hun bushalte. Dan maar even salade scoren in lokale restaurant. Of ik gek ben! Het is geen seizoen voor salade. Kennelijk groeit hier wel basilicum in de tuin want die begeleidt de tomatensoep prima!

Na de lunch dan maar de volgende dagetappe naar Namur. Afwisselende trip waarbij op enig moment een kleine dip volgt. Ik vraag in het dorpje Sclayn de enige levende ziel die ik zie om wat vers water. Een aardige man van mijn leeftijd die net met twee boodschappentassen in zijn auto zou springen. Ik moet hem volgen zijn huis in, met baggerschoenen, en krijg een beker melk, een plak chocolade en vers water. En omdat ik blijf weigeren mag ik de extra liter melk en het overlevingspakket achter laten. Wat een hartelijkheid!

Uurtje later passeer ik in de regen Wartet, een commando/mariniers opleidingscentrum. Ziet er indrukwekkend uit. Word tweemaal aangesproken door passanten, beiden Belgische commando's die verplicht Nederlands moeten kunnen spreken en dat kennelijk graag even in de praktijk brengen. 30 km per dag door de heuvels met 20 kg op de rug vinden ze dapper (eindpunt Rome ook) dat streelt :) Ondertussen kan ik wel een beetje huilen van de pijn in mijn voet..... Maar Namur is downhill dus dat scheelt. Nog even bij Turkse wasstraat mijn schoenen en broek laten afspuiten met een Kärcher en ik ben weer het heertje om de bewoonde wereld te betreden.

5/3

Van Namur naar Godinne. Klinkt goed. Voornamelijk langs de Maas gewandeld met afwisselend strakke fiets-/wandelpaden, kiezelpaden door weilanden, bospaden of landelijke weggetjes door gehuchtjes. Zon schijnt, het is gewoon mooi en genieten.

De tweede etappe van vandaag voert eveneens langs de Maas. Soms enorm afwisselend en soms geestdodend lange stukken. Laten we maar zeggen: afwisselend met in elk geval zonnig weer! Eindpunt: Dinant met Abbaye Notre-Dame de LEFFE! Juist, van dat goddelijke bier. Proeven dus...en het smaakt (net als in Nederland)!!!

In het door mij uitgekozen proeflokaal zat een bijzonder gezelschap. Man en vrouw met een vader op eerbiedwaardige leeftijd. Allen aan het bijzonder bier. De dame in kwestie, hoe zeg ik het netjes, had met uitdelen van de sexy lijven en mooie hoofden bepaald niet vooraan gestaan. Zeg maar een tweelingzus van Freek de Jonge met dito podium outfit. Maar deze vrouw was zo blij en zo fantastisch mooi bezig met haar ontdekking. Het betrof een glas Pauwel Kwak. Zo'n glas ontsnapt uit het scheikundelokaal met houten handvat dat zich lastig laat ledigen door de bizarre vorm. Het tafereel van Elis in Wonderland stemde mij blij en de Leffe's deden de rest. Heerlijk geslapen in hotel (Gr)Ibis met uitzicht op de Maas.

6/3

Weer een lange ruk langs de Maas met soms prachtige private landhuizen en kasteeltjes. In Hastière koffie gedronken die mij achteraf werd aangeboden door twee Vlaamse dames op vakantie in de Ardenne. Één van beiden heeft ooit Compostella gelopen en ze wilden alles weten van mijn voettocht naar Rome. Ik werd zelfs uitgenodigd voor de lunch in hun vakantiehuisje maar vanwege mijn strakke planning helaas moeten afslaan, wel leuk zulke ontmoetingen.

Op naar Doische! Eigenlijk een wat saaie route. Waar vroeger een spoorlijn lag loop je nu lange rechte stukken over een soort dijklichaam. Gelukkig is het uitzicht naar links en rechts af en toe zeer de moeite waard. Alleen niet te veel eindeloos vooruit kijken. Het laatste uurtje via bos en landelijke weggetjes naar Doische. Inkopen doen in de Supermarché en op naar .... de camping. Ja, het gaat gebeuren. Alleen beetje veel extra kilometers naar de camping, 8,5 km om precies te zijn, had al 28 km op de dagteller... Laatste 2 km gelukkig een lift. Aardige mevrouw maar de peuters op de achterbank hielden niet op te krijsen door mijn verschijnen. Zal ook geen prettig gezicht zijn geweest. Tent opzetten, wat een rare knik, dat kan (volgende keer) beter. Koken, ook dat kan (volgende keer) beter en slapen. Heerlijk stil op een uitgestorven camping!

7/3

Tja, heerlijk tentje, maar het ventileren kan beter. Aardig wat condens terwijl dat niet hoeft, even de juiste flapjes open doen next time. Na het ledigen van de blaas in de vroege ochtend valt op dat de tent een mooie camouflage print rijker is: ijsbloemen. Vind hem bijna niet terug in het bevroren veldje. Nog even terug in de mummyzak met helaas het nodige koude water op mijn rug. Het naar binnen glijden in mijn cocon moet wat soepeler zonder binnen- en buitentent enorm op te rekken!

Omdat de camping al een beetje richting eindpunt volgende etappe ligt wederom een dubbele dag-etappe gepland. Wat een fout. Heel laat vertrokken omdat ik mijn natte was en de tent nog moest ontdooien. Spul in natte vak gooien was niet eens een optie want dan had ik mijn halve garderobe eerst dienen te breken. Alles was stijf bevroren in de vorm van het hek dat diende als droogrek.

Nadat alles nat en opgepropt in de rugzak zit aan de wandel. Super weer, lekker in thermohemd en linnenshirt zonder jas op pad: voorjaarsgevoel! Pas om 14 uur in Olloy sur Virion. Mooi maar doods dorp. Dus maar stukje doorlopen. Kardinale fout. De route gaat eindeloos door de bossen. Dorpjes blijken uitgestorven gehuchten nog meer. Ontzettend mooi alles, ook het weer, maar geen mens te zien. De routes blijken ook onbegaanbaar. Sommige gemarkeerde paden zijn nu beekjes of modderstromen. Ik loop grote stukken naast de "paden" door het bos, door struiken, over omgevallen bomen, et cetera. Tempo is laag net als mijn moreel. Ook word er flink gekapt met zwaar materieel, nog meer modderwegen, maar ook stukken route weg of er staan ineens hekken met (prikkel)draad. Kortom lichte paniek. Het laatste stuk langs de Franse grens lijkt wel een smokkelroute. Het pad is een soort geul, al dan niet gevuld met water en soms begroeid met jonge dennen. Wanneer is hier de laatste Pelgrim voorbij gekomen? Ik "loop" bovenlangs dwars door het bos. Ik ben moe en er goed klaar mee! Aan het eind weer via een geul, hekwerk, privé-terrein? Ik loop recht door naar een weg (vermoed ik vanwege autogeluiden). Inderdaad een weg, beetje van koers maar wel in de bewoonde wereld. Een vriendelijke dame die een ommetje maakt met haar hond spreekt mij aan. Ik vraag of deze weg naar Rocroi leidt. Ja, nog 45 minuten extra lopen. Maar ik moet gaan zitten en niet bewegen, zij haalt haar auto en wil mij persé brengen. Ik protesteer niet (god wat fijn)!

In Rocroi trakteer ik haar op een pintje die zij zeker niet af slaat. Hoor dat haar man (38 jaar getrouwd) net twee weken geleden is overleden. Dit raakt mij enorm, de dame is zo energiek. Ze vind het prachtig om mij tegen te komen, weg te brengen en samen een biertje te drinken. Weer een bijzondere ontmoeting die mij bij zal blijven!

En dan Saturday Night in Rocroi. Ik heb de eerste week glansrijk overleeft en in het bijzonder vandaag: Arie op Safarie door het Franche Forêt !!!

Reageren: h.tijssen@mac.com