de mestkever van het padje
Blijf op de hoogte en volg Harmen
05 April 2015 | Italië, Nizza Monferrato
2/4
Kars is daadwerkelijk gearriveerd, geen 1 April grap dus. Samen op stap, de auto van Kars blijft achter in Verres. Speciaal voor deze trip heeft Kars een rugzak gekocht dus geen heen en weer getrek met bus, trein of auto.
De route door het Aosta-dal blijft mooi. Mooie paden hoog over de hellingen of zo af en toe wat lager door dorpjes en langs de rivier.
We bezoeken fort Bard, de route loopt er zo ongeveer dwars doorheen. Imposant bouwwerk, daar waar het dal even een vernauwing kent. Vanaf deze strategische positie viel alle verkeer te controleren door de grote hoogte van dit kunstige bouwwerk.
In een gehuchtje onderweg genieten we van een uitgebreide Italiaanse lunch in een authentiek kelderrestaurantje. Daarna zijn we extra gemotiveerd om kilometers te maken.
Als we zo'n 30 kilometer hebben gewandeld strijken we neer in een rustig, eenvoudig maar uitstekend onderkomen langs onze route. De uitbater, een jongeman, neemt het koken heel serieus. Geen kermis maar alles smaakvol, vers en met aandacht bereid. Ja, dit is Italië.
3/4
Op naar Chivasso. Aanvankelijk weer een mooie route. Maar als we het dal uitlopen en de bergen achter ons laten voelen we beiden een beetje weemoed. Gelukkig worden we verrast door leuke landweggetjes, beetje bos en plots een prachtig meer. Dat vraagt om koffie en even genieten van het uitzicht. Leuk restaurantje met terras aan het water, dicht, maar niet voor ons. De uitbater die wat loopt te klussen brengt twee koffie met een schaaltje met koek. Mazzel.
De route aan het eind van de dag voert ons over een zeer drukke weg, kaal en om ons heen industrie. Reden om een klein stukje de trein te nemen. Ook een belevenis, wat een verlaten stationnetje.
Voor de maaltijd kruisen we lopend de hele stad door om restaurants te scannen en we willen de Po zien stromen. Tenslotte de grootste rivier van het land. 's Avonds met Kars een uitgebreid afscheidsmaal, pal tegenover ons hotel, op zijn Italiaans. De Grappa ontbreekt uiteraard niet en eten en drinken met een vriend is wel zo gezellig!
Kars gaat de volgende ochtend terug met het openbaar vervoer om zijn auto weer in Verres op te pikken. Bedankt Kars, was goed zo!
4/4 Van het padje
Officieel loopt de Via Francigena nu pal naar het oosten door de Po-vlakte. Dat betekent vlak en ook wel kans op industrie en saaie akkers. Ik besluit eigenwijs te zijn en zet een route uit meer naar het zuid-oosten door Piemonte. Ik heb een kaartje die deze route het eerste deel zou ondersteunen. Een route die van Compostela aansluit op de Via Francigena. De praktijk is anders: direct na het verlaten van de stad ca 850 meter stijgen via modderpaden (ik zou dat niet meer doen) en geen routemarkering. De gehuchtjes die ik tegenkom zijn te klein voor de kaart. Na 3 uur sjouwen heb ik hemelsbreed 5 kilometer afgelegd maar wel 15 gelopen. Rome is weer verder weg dan ooit. Een lunch in een onvervalst ouderwetse trattoria motiveert. Ik zit tussen de Italianen, o.a. grote familie die opa's tachtigste verjaardag vieren. Piepklein dorp in de heuvels en alle tafeltjes lopen gezellig vol. Waard en waardin snellen rond met schalen eten en je kunt naar believen wat laten opschepen. Ja daar hoort een kannetje wijn bij, ik wil niet breken met de lokale tradities!
Methode aangepast: paar wat grotere plaatsen met kompas en richtingsgevoel bepaald. En zodra ik een levende ziel zie de weg vragen, dit laatste bij gebrek aan routeborden. Het helpt, weer 4 uren lopen zo'n 20 km extra afgelegd en geen rondjes gelopen. Zie een bord dat het naar mijn vertrekpunt 27 km rijden is. Alleen nog maar één lange rechte weg met gehuchtjes richting Asti. Er wordt vreselijk hard gereden, vooral groepjes motoren die het einde van hun winterstop vieren. Na twee wat mindere momenten met tunnels toch maar de laatste 8 km liften. Er stopt een nieuwe auto met een oudere heer, type professor. Hij vraagt in keurig Engels naar mijn nationaliteit. Geloof dat hij het niet zo op heeft met Nederlanders. De radio blijft luid aan staan, geen gesprek: klassieke muziek met daardoorheen een Italiaanse dame die een verhandeling houdt over insecten, cultuurzender. Franse namen, Duitse namen en dan ineens "Mestkever"! Als die naam een paar keer valt voel ik de professor naar mij kijken, toeval? Of wil hij mij wat duidelijk maken? Hoe dan ook ondanks zijn meer dan bescheiden tempo zijn we in no time in Asti.
Voor het slapen een bescheiden maaltijd bij "Sandrino". Blijkt wereldberoemd in Asti. Onooglijk tentje maar de halve stad eet er. Sandrino, de uitbater, praat met iedereen. Als ik mijn salade krijg met witte truffel en Sandrino schuift achter de piano begrijp ik waarom deze tent een hit is. Lekker eten en livemuziek daar word ik blij van. Al met al weer een enerverende dag!
5/4 1e paasdag
Wakker worden met ongelofelijk stijve voeten. Nergens spierpijn, ondanks de lange trip de vorige dag, maar wel echt verkrampte voetzolen. Ik noem dat inmiddels: "de wet van de communicerende voeten". Halverwege de dag begint mijn rechter voet op te spelen. De knokkel bij mijn grote teen drukt en de bal van mijn voet verkrampt. Hierdoor ga ik links wat compenseren met als gevolg dat eind van de dag alles gloeit. Ik leer er mee leven maar fijn is anders ... Dus begin van nieuwe dag loop ik alles weer los en eind van de dag alles weer vast!
Ik verlaat Asti in de regen. Gewapend met kaart (te grove schaal blijkt later), route bedacht via routeplanner, trek ik de heuvels in. Het is prachtig, helemaal zoals bedoeld, behalve de regen. Ondertussen bedenk ik hoe iedereen hier en in NL aan de Paasbrunch zit. Door de stilte, eenzaamheid en niet in het minst het grijze weer word ik toch wat mistroostig. Wat loop ik hier met die rukzak door de shit te zeulen, even weet ik het niet meer, ga ik zo nog vier weken door? Als ik door heb dat aan de andere kant van het dal een dorp ligt waar ik langs moet neem ik een drastisch besluit. De weg af, steil naar beneden door de wijnranken, stuk modderpad en steil omhoog door struiken en bos (ook dit zou ik niet meer doen). Geen tijd om te somberen, keiharde actie en voldoening van de shortcut. Als ik dan heel in de verte gezang hoor, de Paas-mis, uit een aftands kerkje aan de overkant van een andere heuvel voelt het ineens weer heel bijzonder en goed. Een kruidenier in een gehuchtje, die 1e paasdag!!! open is, maakt mijn geluk compleet. Een halve liter melk en vers fruit zorgen voor een onvergetelijke brunch in Piemonte, zelfs de zon doet een (helaas mislukte) poging.
In Nizza Monferatto was ik mijn wax-broek in de wastafel, trek me dat "Mestkever" mogelijk toch aan! Er komt 6 weken modder en zweet los. Nu maar hopen dat hij nog een beetje waterafstotend is. Anders verplicht mooi weer!
h.tijssen@mac.com
Kars is daadwerkelijk gearriveerd, geen 1 April grap dus. Samen op stap, de auto van Kars blijft achter in Verres. Speciaal voor deze trip heeft Kars een rugzak gekocht dus geen heen en weer getrek met bus, trein of auto.
De route door het Aosta-dal blijft mooi. Mooie paden hoog over de hellingen of zo af en toe wat lager door dorpjes en langs de rivier.
We bezoeken fort Bard, de route loopt er zo ongeveer dwars doorheen. Imposant bouwwerk, daar waar het dal even een vernauwing kent. Vanaf deze strategische positie viel alle verkeer te controleren door de grote hoogte van dit kunstige bouwwerk.
In een gehuchtje onderweg genieten we van een uitgebreide Italiaanse lunch in een authentiek kelderrestaurantje. Daarna zijn we extra gemotiveerd om kilometers te maken.
Als we zo'n 30 kilometer hebben gewandeld strijken we neer in een rustig, eenvoudig maar uitstekend onderkomen langs onze route. De uitbater, een jongeman, neemt het koken heel serieus. Geen kermis maar alles smaakvol, vers en met aandacht bereid. Ja, dit is Italië.
3/4
Op naar Chivasso. Aanvankelijk weer een mooie route. Maar als we het dal uitlopen en de bergen achter ons laten voelen we beiden een beetje weemoed. Gelukkig worden we verrast door leuke landweggetjes, beetje bos en plots een prachtig meer. Dat vraagt om koffie en even genieten van het uitzicht. Leuk restaurantje met terras aan het water, dicht, maar niet voor ons. De uitbater die wat loopt te klussen brengt twee koffie met een schaaltje met koek. Mazzel.
De route aan het eind van de dag voert ons over een zeer drukke weg, kaal en om ons heen industrie. Reden om een klein stukje de trein te nemen. Ook een belevenis, wat een verlaten stationnetje.
Voor de maaltijd kruisen we lopend de hele stad door om restaurants te scannen en we willen de Po zien stromen. Tenslotte de grootste rivier van het land. 's Avonds met Kars een uitgebreid afscheidsmaal, pal tegenover ons hotel, op zijn Italiaans. De Grappa ontbreekt uiteraard niet en eten en drinken met een vriend is wel zo gezellig!
Kars gaat de volgende ochtend terug met het openbaar vervoer om zijn auto weer in Verres op te pikken. Bedankt Kars, was goed zo!
4/4 Van het padje
Officieel loopt de Via Francigena nu pal naar het oosten door de Po-vlakte. Dat betekent vlak en ook wel kans op industrie en saaie akkers. Ik besluit eigenwijs te zijn en zet een route uit meer naar het zuid-oosten door Piemonte. Ik heb een kaartje die deze route het eerste deel zou ondersteunen. Een route die van Compostela aansluit op de Via Francigena. De praktijk is anders: direct na het verlaten van de stad ca 850 meter stijgen via modderpaden (ik zou dat niet meer doen) en geen routemarkering. De gehuchtjes die ik tegenkom zijn te klein voor de kaart. Na 3 uur sjouwen heb ik hemelsbreed 5 kilometer afgelegd maar wel 15 gelopen. Rome is weer verder weg dan ooit. Een lunch in een onvervalst ouderwetse trattoria motiveert. Ik zit tussen de Italianen, o.a. grote familie die opa's tachtigste verjaardag vieren. Piepklein dorp in de heuvels en alle tafeltjes lopen gezellig vol. Waard en waardin snellen rond met schalen eten en je kunt naar believen wat laten opschepen. Ja daar hoort een kannetje wijn bij, ik wil niet breken met de lokale tradities!
Methode aangepast: paar wat grotere plaatsen met kompas en richtingsgevoel bepaald. En zodra ik een levende ziel zie de weg vragen, dit laatste bij gebrek aan routeborden. Het helpt, weer 4 uren lopen zo'n 20 km extra afgelegd en geen rondjes gelopen. Zie een bord dat het naar mijn vertrekpunt 27 km rijden is. Alleen nog maar één lange rechte weg met gehuchtjes richting Asti. Er wordt vreselijk hard gereden, vooral groepjes motoren die het einde van hun winterstop vieren. Na twee wat mindere momenten met tunnels toch maar de laatste 8 km liften. Er stopt een nieuwe auto met een oudere heer, type professor. Hij vraagt in keurig Engels naar mijn nationaliteit. Geloof dat hij het niet zo op heeft met Nederlanders. De radio blijft luid aan staan, geen gesprek: klassieke muziek met daardoorheen een Italiaanse dame die een verhandeling houdt over insecten, cultuurzender. Franse namen, Duitse namen en dan ineens "Mestkever"! Als die naam een paar keer valt voel ik de professor naar mij kijken, toeval? Of wil hij mij wat duidelijk maken? Hoe dan ook ondanks zijn meer dan bescheiden tempo zijn we in no time in Asti.
Voor het slapen een bescheiden maaltijd bij "Sandrino". Blijkt wereldberoemd in Asti. Onooglijk tentje maar de halve stad eet er. Sandrino, de uitbater, praat met iedereen. Als ik mijn salade krijg met witte truffel en Sandrino schuift achter de piano begrijp ik waarom deze tent een hit is. Lekker eten en livemuziek daar word ik blij van. Al met al weer een enerverende dag!
5/4 1e paasdag
Wakker worden met ongelofelijk stijve voeten. Nergens spierpijn, ondanks de lange trip de vorige dag, maar wel echt verkrampte voetzolen. Ik noem dat inmiddels: "de wet van de communicerende voeten". Halverwege de dag begint mijn rechter voet op te spelen. De knokkel bij mijn grote teen drukt en de bal van mijn voet verkrampt. Hierdoor ga ik links wat compenseren met als gevolg dat eind van de dag alles gloeit. Ik leer er mee leven maar fijn is anders ... Dus begin van nieuwe dag loop ik alles weer los en eind van de dag alles weer vast!
Ik verlaat Asti in de regen. Gewapend met kaart (te grove schaal blijkt later), route bedacht via routeplanner, trek ik de heuvels in. Het is prachtig, helemaal zoals bedoeld, behalve de regen. Ondertussen bedenk ik hoe iedereen hier en in NL aan de Paasbrunch zit. Door de stilte, eenzaamheid en niet in het minst het grijze weer word ik toch wat mistroostig. Wat loop ik hier met die rukzak door de shit te zeulen, even weet ik het niet meer, ga ik zo nog vier weken door? Als ik door heb dat aan de andere kant van het dal een dorp ligt waar ik langs moet neem ik een drastisch besluit. De weg af, steil naar beneden door de wijnranken, stuk modderpad en steil omhoog door struiken en bos (ook dit zou ik niet meer doen). Geen tijd om te somberen, keiharde actie en voldoening van de shortcut. Als ik dan heel in de verte gezang hoor, de Paas-mis, uit een aftands kerkje aan de overkant van een andere heuvel voelt het ineens weer heel bijzonder en goed. Een kruidenier in een gehuchtje, die 1e paasdag!!! open is, maakt mijn geluk compleet. Een halve liter melk en vers fruit zorgen voor een onvergetelijke brunch in Piemonte, zelfs de zon doet een (helaas mislukte) poging.
In Nizza Monferatto was ik mijn wax-broek in de wastafel, trek me dat "Mestkever" mogelijk toch aan! Er komt 6 weken modder en zweet los. Nu maar hopen dat hij nog een beetje waterafstotend is. Anders verplicht mooi weer!
h.tijssen@mac.com
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
