korte "vakantie"
Blijf op de hoogte en volg Harmen
28 Maart 2015 | Zwitserland, Martigny-Bourg
25/3
De Wekker gaat om 6.30 uur af. De vorige avond mijn tentje in de kamer over een vrijstaande kapstok opgehangen. Niet zo handig blijkt nu. Tentje is kurkdroog, dat wel, maar scheerlijnen en binnen- en buitentent zitten redelijk in de knop en verstrengelt met de haken van de kapstok. Natuurlijk los ik dit op maar even stress momentje voor het ontbijt.
Na vertrek sta ik binnen 20 minuten bij de Zwitserse grens. Beetje anticlimax, niet eens een mooie grenspaal voor toch wel een mijlpaaltje op deze reis. Dan zelf maar even op de gevoelige plaat als aandenken. In het eerste beste dorpje bestel ik in een café een kopje koffie, de tijd heeft hier stil gestaan en de aanvoer van verse koffiebonen ook lijkt het. De prijzen in Zwitserland zijn wel vooruitstrevend blijkt, koffie 3,80. Mag kiezen of het Euro's zijn of Zwitserse Franken: 1 op 1
De tocht naar Orbe loopt door een soort dal dat aan doet als een kloof. Ik loop uren over een smal paadje halverwege een steile helling. 50 steile meters naar beneden stroomt de rivier de Orbe en boven mij rotsen en bomen, erg indrukwekkend. Aan het begin van het traject waarschuwingsborden voor (steen)lawine gevaar, de onverwacht sterke stroming van de Orbe, eigen risico, et cetera. Pad is zelfs half afgesloten en er is een omleiding bovenlangs (niet voor mij natuurlijk). Het is zeer goed te doen en ook te mooi om een alternatief te lopen maar een paar keer wordt goed duidelijk dat de waarschuwingen niet overbodig zijn. Stukken pad zijn afgebrokkeld, als het regent moet het glad zijn en zeer gevaarlijk. Hier en daar een omgewaaid boompje als hindernis. En na een uur steekt de wind op en giert door de kloof, gelukkig in mijn rug dus achter mijn rugzak. Maar plots hoor ik een gekraak en valt er aan de overzijde van de kloof een boom om en dendert via de tegenoverliggende helling naar beneden. Ik kijk met iets andere blik naar de bomen rechts boven mij. Gelukkig ligt de wand waar ik langs loop iets meer in de luwte dus die bomen zwiepen wat minder heen en weer. Erg mooi maar soms erg nauw zijn de uitgehakte doorgangetjes door uitstekende rotsen, zeker met rugzak.
Het stadje Orbe is een teleurstelling. Ik ben er eerder dan Sietze en ga alvast op zoek naar een onderkomen. Hotel in centrum is oud, niet erg, maar te goor voor woorden. Het hele plaatsje troosteloos. Dus ik loop naar een motel aan de rand van het centrum. Een betonnen bunker die van binnen nog killer is dan van buiten. Qua prijzen doen ze wel hun best. Een kamertje voor € 121,= ex belasting en ex ontbijt.
Blijkt dat Sietze al dichtbij is en telefonisch overleggen we dat we om het meer van Genève rijden naar Frankrijk en met de trein terugrijden de volgende dag. Dat loont, een beter hotel voor € 60,= per nacht, prima eten en alles tegen redelijke prijzen.
26/2
Gisteravond gegeten in ons eenvoudige hotel. De menukaart was bij gebrek aan klandizie aardig beperkt. Gelukkig want men houdt het zo wel vers. Specialiteit: vissoep. Omdat er € 17,= (?) bij vermeld staat wekt dat onze interesse. Samen delen als vooraf, goed geschoten. Er komt een soepterrine formaat aquarium op tafel met dito inhoud. De smaak in combinatie met de hoeveelheid verklaren de prijs, mysterie opgelost!
Als we de volgende ochtend zijn bijgekomen van het diner gaan we met de auto van Sietze terug. Even na Lausanne de auto neergezet en met trein naar dorpje vlak na Orbe. Dan wandel ik mét Sietze maar zonder rugzak, das wennen! We lopen richting Lausanne en op zich een mooie route maar wel iets gecultiveerder dan ik in Frankrijk gewend was. Zelfs de natuur is Zwitsers georganiseerd. Lekker bijkletsen, zon en we lopen lekker door (beetje naakt zonder rugzak). Het loopt zo relaxed dat we zelfs per ongeluk te veel lopen, een omweg via een soort toeristische route, de wandelpaden waren zeer overtuigend gemarkeerd zodat we onze eigenlijke route wat uit het oog verloren.
In Lausanne vieren we de geslaagde tocht met een fles wijn en een plank met lokale hapjes.
27/2
Van Lausanne naar Villeneuve. Hele mooie tocht met schitterend weer. We lopen halverwege een heuvelrug langs het meer van Genève. Een pad dwars door de terrassen met wijnranken. Af en toe beneden langs de boorden vaan het meer. Ja, zo een beetje wandelen, kletsen, geen rugzak, dit lijkt wel vakantie. Het loopt ook vlot.
We hebben het uitgebreid over de Gran San Bernardo gehad en Sietze zou Sietze niet zijn als hij niet voorstelt om alvast "even" poolshoogte te nemen met de auto. Wij rijden dus aan het eind van de dag die kant op om te kijken of wandelen daar mogelijk is. Onderaan de pas aangekomen ziet het er erg wit en koud uit. Er ligt een enorme bult sneeuw al meters voor de gesloten slagboom. De moed zakt me in de pijnlijke schoenen. Maar ik zie op de besneeuwde weg sporen van "verkeer". Lopend zou het misschien kunnen. We rijden terug en bij een hotel onderweg informeer ik of de Col te bewandelen is. Het antwoord voor zover ik het begrijp is ja maar mits met sneeuwschoenen, dus hulpmiddelen. Ik heb dus hoop en wil dat als het zover is dus proberen. Eerst nog drie andere etappes.
Op de hotelkamer via Wifi een hotel voor de volgende dag geboekt in het iets mondainere Evian (ja, van het tafelwater).
28/3
De route gaat van Villeneuve naar Bex door het Rhônedal. Beide plaatsen zijn niet zo fraai, zachtjes uitgedrukt. Hoop asfalt, snelwegen en de nodige bedrijventerreinen. Dat in combinatie met de vlakte van het dal. We zetten de auto dus een stukje voor Bex neer en rijden met de trein terug naar een plaatsje na Villeneuve. De route is dus iets ingekort maar we missen echt niets. Het is goed dat ik samen met Sietze loop anders was dit een hele saaie etappe. Wat mee zit is de zon maar volgens de voorspellingen even voor het laatst.
Omdat we tijd over hebben rijden we door de bergen langs wat wintersportplaatsjes terug naar Evian. Toch even voelen aan de natuur en het avontuur.
Laatste avond met Sietze, die ruil ik morgen weer in voor mijn rugzak! Het is bijzonder, voelt even als een kleine vakantie, een soort onderbreking van de dagelijkse routine van het alleen, zonder vervoer, op pad zijn! We sluiten af zoals begonnen: lekkere hapjes en drankjes!
Ik ga morgen weer serieus aan het werk: drie dagen stijgen, mét rugzak, naar de 2.500 meter besneeuwde Gran San Bernardo. Sietze stelt me nog even gerust, het gaat sneeuwen volgens de berichten. Ik ga me dus niet lopen vervelen :(
Reageren: h.tijssen@mac.com
De Wekker gaat om 6.30 uur af. De vorige avond mijn tentje in de kamer over een vrijstaande kapstok opgehangen. Niet zo handig blijkt nu. Tentje is kurkdroog, dat wel, maar scheerlijnen en binnen- en buitentent zitten redelijk in de knop en verstrengelt met de haken van de kapstok. Natuurlijk los ik dit op maar even stress momentje voor het ontbijt.
Na vertrek sta ik binnen 20 minuten bij de Zwitserse grens. Beetje anticlimax, niet eens een mooie grenspaal voor toch wel een mijlpaaltje op deze reis. Dan zelf maar even op de gevoelige plaat als aandenken. In het eerste beste dorpje bestel ik in een café een kopje koffie, de tijd heeft hier stil gestaan en de aanvoer van verse koffiebonen ook lijkt het. De prijzen in Zwitserland zijn wel vooruitstrevend blijkt, koffie 3,80. Mag kiezen of het Euro's zijn of Zwitserse Franken: 1 op 1
De tocht naar Orbe loopt door een soort dal dat aan doet als een kloof. Ik loop uren over een smal paadje halverwege een steile helling. 50 steile meters naar beneden stroomt de rivier de Orbe en boven mij rotsen en bomen, erg indrukwekkend. Aan het begin van het traject waarschuwingsborden voor (steen)lawine gevaar, de onverwacht sterke stroming van de Orbe, eigen risico, et cetera. Pad is zelfs half afgesloten en er is een omleiding bovenlangs (niet voor mij natuurlijk). Het is zeer goed te doen en ook te mooi om een alternatief te lopen maar een paar keer wordt goed duidelijk dat de waarschuwingen niet overbodig zijn. Stukken pad zijn afgebrokkeld, als het regent moet het glad zijn en zeer gevaarlijk. Hier en daar een omgewaaid boompje als hindernis. En na een uur steekt de wind op en giert door de kloof, gelukkig in mijn rug dus achter mijn rugzak. Maar plots hoor ik een gekraak en valt er aan de overzijde van de kloof een boom om en dendert via de tegenoverliggende helling naar beneden. Ik kijk met iets andere blik naar de bomen rechts boven mij. Gelukkig ligt de wand waar ik langs loop iets meer in de luwte dus die bomen zwiepen wat minder heen en weer. Erg mooi maar soms erg nauw zijn de uitgehakte doorgangetjes door uitstekende rotsen, zeker met rugzak.
Het stadje Orbe is een teleurstelling. Ik ben er eerder dan Sietze en ga alvast op zoek naar een onderkomen. Hotel in centrum is oud, niet erg, maar te goor voor woorden. Het hele plaatsje troosteloos. Dus ik loop naar een motel aan de rand van het centrum. Een betonnen bunker die van binnen nog killer is dan van buiten. Qua prijzen doen ze wel hun best. Een kamertje voor € 121,= ex belasting en ex ontbijt.
Blijkt dat Sietze al dichtbij is en telefonisch overleggen we dat we om het meer van Genève rijden naar Frankrijk en met de trein terugrijden de volgende dag. Dat loont, een beter hotel voor € 60,= per nacht, prima eten en alles tegen redelijke prijzen.
26/2
Gisteravond gegeten in ons eenvoudige hotel. De menukaart was bij gebrek aan klandizie aardig beperkt. Gelukkig want men houdt het zo wel vers. Specialiteit: vissoep. Omdat er € 17,= (?) bij vermeld staat wekt dat onze interesse. Samen delen als vooraf, goed geschoten. Er komt een soepterrine formaat aquarium op tafel met dito inhoud. De smaak in combinatie met de hoeveelheid verklaren de prijs, mysterie opgelost!
Als we de volgende ochtend zijn bijgekomen van het diner gaan we met de auto van Sietze terug. Even na Lausanne de auto neergezet en met trein naar dorpje vlak na Orbe. Dan wandel ik mét Sietze maar zonder rugzak, das wennen! We lopen richting Lausanne en op zich een mooie route maar wel iets gecultiveerder dan ik in Frankrijk gewend was. Zelfs de natuur is Zwitsers georganiseerd. Lekker bijkletsen, zon en we lopen lekker door (beetje naakt zonder rugzak). Het loopt zo relaxed dat we zelfs per ongeluk te veel lopen, een omweg via een soort toeristische route, de wandelpaden waren zeer overtuigend gemarkeerd zodat we onze eigenlijke route wat uit het oog verloren.
In Lausanne vieren we de geslaagde tocht met een fles wijn en een plank met lokale hapjes.
27/2
Van Lausanne naar Villeneuve. Hele mooie tocht met schitterend weer. We lopen halverwege een heuvelrug langs het meer van Genève. Een pad dwars door de terrassen met wijnranken. Af en toe beneden langs de boorden vaan het meer. Ja, zo een beetje wandelen, kletsen, geen rugzak, dit lijkt wel vakantie. Het loopt ook vlot.
We hebben het uitgebreid over de Gran San Bernardo gehad en Sietze zou Sietze niet zijn als hij niet voorstelt om alvast "even" poolshoogte te nemen met de auto. Wij rijden dus aan het eind van de dag die kant op om te kijken of wandelen daar mogelijk is. Onderaan de pas aangekomen ziet het er erg wit en koud uit. Er ligt een enorme bult sneeuw al meters voor de gesloten slagboom. De moed zakt me in de pijnlijke schoenen. Maar ik zie op de besneeuwde weg sporen van "verkeer". Lopend zou het misschien kunnen. We rijden terug en bij een hotel onderweg informeer ik of de Col te bewandelen is. Het antwoord voor zover ik het begrijp is ja maar mits met sneeuwschoenen, dus hulpmiddelen. Ik heb dus hoop en wil dat als het zover is dus proberen. Eerst nog drie andere etappes.
Op de hotelkamer via Wifi een hotel voor de volgende dag geboekt in het iets mondainere Evian (ja, van het tafelwater).
28/3
De route gaat van Villeneuve naar Bex door het Rhônedal. Beide plaatsen zijn niet zo fraai, zachtjes uitgedrukt. Hoop asfalt, snelwegen en de nodige bedrijventerreinen. Dat in combinatie met de vlakte van het dal. We zetten de auto dus een stukje voor Bex neer en rijden met de trein terug naar een plaatsje na Villeneuve. De route is dus iets ingekort maar we missen echt niets. Het is goed dat ik samen met Sietze loop anders was dit een hele saaie etappe. Wat mee zit is de zon maar volgens de voorspellingen even voor het laatst.
Omdat we tijd over hebben rijden we door de bergen langs wat wintersportplaatsjes terug naar Evian. Toch even voelen aan de natuur en het avontuur.
Laatste avond met Sietze, die ruil ik morgen weer in voor mijn rugzak! Het is bijzonder, voelt even als een kleine vakantie, een soort onderbreking van de dagelijkse routine van het alleen, zonder vervoer, op pad zijn! We sluiten af zoals begonnen: lekkere hapjes en drankjes!
Ik ga morgen weer serieus aan het werk: drie dagen stijgen, mét rugzak, naar de 2.500 meter besneeuwde Gran San Bernardo. Sietze stelt me nog even gerust, het gaat sneeuwen volgens de berichten. Ik ga me dus niet lopen vervelen :(
Reageren: h.tijssen@mac.com
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
