een Bourgondiër in De Bourgogne

14/3

Uurtje aan het lopen en ik word door IJe, op de fiets, ingehaald. Zijn bestemming ligt slechts 10 km verder dan die van mij. Hij doet kleine stukjes ivm kans op wind en sneeuw (!!??).

Mijn route voert door de bossen met constant het geluid van beekjes, de Aube of aftakkingen daarvan. De dorpjes onderweg zijn een stuk levendiger, huizen ogen vriendelijk én er zijn mensen.

Ik arriveer in Bar sur Aube en kom weer in een carnavalsgebeuren terecht. Maar nu snel door naar een hotel. De receptionist spreekt een schitterend soort Fraengels: Alo, Alo!
Verder draagt de man een te groot zwart pak voor zijn tengere kleine lijf en oogt hij bleek doorschijnend. Ik ben de enige gast en hij wil ongeveer (lees: exact) mijn komen en gaan weten. Ik vermoed dat hij op tijd in en uit zijn grafkist wil kunnen klauteren om mij te kunnen ontvangen.

Tijdens avondeten voel ik me al beetje lamlendig, ineens ook geen trek, ondanks de 30 km gewandeld.

15/3

De volgende dag besluit ik om maar dagje bij te boeken en niet te ver van mijn toilet af te dwalen, darmen ernstig van slag. S'avonds probeer ik een salade bij de Italiaan. Ik zeg tegen Madame dat ik daarna beslis voor een hoofdgerecht. Haar slaafje wil mij goedbedoeld een biertje met een bakje pinda's brengen. Dat laatste in afwachting van de salade. Madame grist de pinda's weg, bang dat deze mijn eetlust zullen bederven en daarmee haar omzet :) De pizza die ik alsnog bestel gaat maar half op, nog niet zo fit!

16/3

Tijd om verder te gaan. Alleen na 3 slokken koffie bij het ontbijt héél snel naar de wc. Tijd voor een paardenmiddel, hik wat aan tegen de 6 blokjes houtskool (Norrit) in mijn hand maar wat moet dat moet. Ook 2 paracetamol voor weet ik wat ik in mijn lijf heb.

Rillerig loop ik in de kou Bar uit, het is echt bar. Het is rond het vriespunt en er staat een guur windje. Als ik mijn duim opsteek krijg ik een lift van wederom een wit busje. Dit keer geen Labrador en ik zit zelfs voorin bij de kachel. Twee dorpen verder stap ik uit en ga even een tijdje heerlijk in het zonnetje zitten welke ondertussen toch is gaan schijnen. Dat geeft energie en wel zodanig dat ik daarna zonder probleem naar Châteauvillain wandel. Ik vraag bij de Mairie naar een kampeerplek en krijg dan de sleutels van een heus appartementje van een vereniging voor Pelgrims. Beetje kaal maar: bed, douche, toilet, keuken en balkon met avondzon. Boodschappen doen en zonaanbidden!

17/3

Lekker vroeg vertrokken naar Lefonds dat 23 km verder ligt. Super mooie wandeling door uitgestrekte bossen. Wisselend qua begroeiing en heuvelachtig. Daarbij veel wild gezien. Enorme stilte op de vogels na dan. Kwam een dikke meneer op een mountainbike tegen, geheel in het nieuw, hij keek of dit zijn eerste én laatste rit was. Het dorpje Mormant is eigenlijk het restant van een oud klooster. Het voelt heel bijzonder maar je voelt de oudheid, niet omdat het geconserveerd is maar juist door het verval.

Na Leffonds loop ik 10 km door naar het gehuchtje Marac. Ik wil eind van de maand op de Grand San Bernardo staan, beetje aanpoten dus! Als ik arriveer dan trommelt het secretariaat Le Mairie op en deze arriveert binnen 10 minuten in terreinwagen en vergelijkbare outdoor outfit als Moi. Hij wijst mij een schitterende kampeerplek aan in het dorp. Een wat lager en rustig gelegen historische wasplaats. Een oud natuursteen gebouwtje gebouwd als overkapping voor een waterbasin waarin men vroeger de was deed. Het riviertje door het dorp stroomt hier dus doorheen. Met twee supersnelle liftjes haal ik 2 dorpen verder in een mini-winkeltje wat eten en drinken zodat ik lekker kan kokkerellen op mijn primus. Ondertussen iPhone aan de lader aan de overkant van de weg waar ik een buitenstopcontact heb gespot bij de feestzaal (soms zit alles mee). Heerlijke avond, tevreden en vrij gevoel.

18/3

Tentje nat in de zak, best wel koud om 7 uur in de ochtend, en en route. Op naar de vestingstad Langres. Het begint nu allemaal serieus Frankrijk te worden en ik heb ook het gevoel dat ik al een aardig tijdje van huis ben. Nog veel voor de boeg maar ook verschrikkelijk veel gedaan en beleefd.

Wederom prachtige route maar nu met serieus stijgen en best wel warme zon. Voorproefje van wat komen gaat?

In Langres trakteer ik mezelf op een salade op een terras en voor de verandering eens lekker in de drukte. Lijkt of iedereen hetzelfde voornemen heeft.

In plaats van Les Archots kies ik voor het alternatieve Chalindrey. Ligt even ver zuidelijk maar iets meer naar het oosten. Onderweg op een pleintje, in de inmiddels brandende zon, in 15 minuten mijn tent(je) gedroogd.

Chalindrey ligt wat verder en buiten de route maar ik hoop op een beetje vertier aldaar. Vanwege de extra km's laatste stukje maar even liften. Er stopt een nette heer die zeer geïnteresseerd is in de Via Francigena. Als hij hoort dat ik nog op zoek ben naar een plaats te overnachten word ik direct uitgenodigd voor het diner bij hem thuis. Overnachten is ook geen probleem. Ondertussen heb ik al gezien dat Chalindrey niet echt bruist, en de man is een kop kleiner dan ik, dus wat heb ik te verliezen. 19.30 mag ik mij melden. Tijd om even een rondje te lopen en zo kom ik een wijnhandel tegen. Ik besluit een mooie fles Bourgogne uit 2011 voor mijn gastheer mee te nemen. Ondertussen leuk gesprek met de wijnhandelaar, lekker glas wit geproefd, die zijn Engels graag etaleert.

Keurig op tijd meld ik mij bij Fam. Bernard. Mooi en gezellig huis. De haard brand in de salon, keuze uit twee zelfgestookte aperitieven. Fotoboeken op tafel van zijn wandelingen op Corsica en rondje Monte Blanc (beneden om niet naar boven). Mevrouw informeert wat ik heb geluncht: salade! Aan de keukentafel blijkt dat ze speciaal voor mij kalfsvlees heeft gebakken bij de pasta omdat ik nog niet warm gegeten had, je voelt je gewoon bezwaard. En dan komt meneer uit de kelder met een fles Bourgogne uit 1993. Vermoed dat mijn flesje door de Boeuf Bourgignon gaat of de salade wordt er mee aangemaakt. Na het digestieve kan ik zo door naar mijn logeervertrek, net een hotelkamer met eigen douche en toilet.

19/3

Bij het ontbijt krijg ik nog een lunch mee voor onderweg. Meneer Bernard heeft een wandelkaart getekend hoe ik weer terug op de route kom. Zijn vrouw verklapt dat hij het liefst zelf meeloopt. Wat een enthousiasme.

De route naar Champlitte is werkelijk schitterend. Glooiend landschap met veel afwisseling. Mooie oude natuursteen huizen en boerderijen aangekleed met gevoel voor decor.

Ik loop ondertussen te mijmeren dat ik mijn mening over Fransen en Franssprekende Belgen drastisch moet herzien. Wat ik tegen ben gekomen is hartelijkheid en beleefdheid. Geen arrogant chauvinisme, nee de mensen zijn gewoon tevreden en trots!